maar vrijdag
in het driedimensionele
veeg ik het haar
uit jouw gezicht

Grunberg lezen

'Hij dacht weer aan zijn vrouw. Goed, ze moest wel eens even worden opgesloten in een opberghok, dat was niet wat men zich als eerste bij een huwelijk voorstelde, een vrouw in een hok, het was in ieder geval niet wat hij zich erbij had voorgesteld, maar dat deed hij om haar tegen zichzelf te beschermen. Zijn huwelijk was in orde. Het was een goed huwelijk, zeker nadat hij het zwembad had laten aanleggen.' (Uit: Onze Oom, Arnon Grunberg)

Zeker nadat hij het zwembad had laten aanleggen.

Mooi liedje

Weltschmerz

'De Weltschmerz is er wel een beetje uit hé?' zei een vriendin onlangs. Tja.

Soezen

Ze ligt opgekruld te soezen op mijn zitbank. Kont tegen mijn dijbeen. Haar cd van Counting Crows staat op. Af en toe schopt ze in haar slaap zachtjes tegen mijn schenen. Adam Duritz zingt over 'the time when kindness falls like rain'.
Ik heb het al gezegd en ik blijf het herhalen: mensen zijn van glas. En ze kunnen mij momenteel met borstel en vuilblik bij elkaar vegen.

Leaves (Lloyd Schwartz)

1

Every October it becomes important, no, necessary
to see the leaves turning, to be surrounded
by leaves turning; it's not just the symbolism,
to confront in the death of the year your death,
one blazing farewell appearance, though the irony
isn't lost on you that nature is most seductive
when it's about to die, flaunting the dazzle of its
incipient exit, an ending that at least so far
the effects of human progress (pollution, acid rain)
have not yet frightened you enough to make you believe
is real; that is, you know this ending is a deception
because of course nature is always renewing itself—
the trees don't die, they just pretend,
go out in style, and return in style: a new style.


2

Is it deliberate how far they make you go
especially if you live in the city to get far
enough away from home to see not just trees
but only trees? The boring highways, roadsigns, high
speeds, 10-axle trucks passing you as if they were
in an even greater hurry than you to look at leaves:
so you drive in terror for literal hours and it looks
like rain, or snow, but it's probably just clouds
(too cloudy to see any color?) and you wonder,
given the poverty of your memory, which road had the
most color last year, but it doesn't matter since
you're probably too late anyway, or too early—
whichever road you take will be the wrong one
and you've probably come all this way for nothing.


3

You'll be driving along depressed when suddenly
a cloud will move and the sun will muscle through
and ignite the hills. It may not last. Probably
won't last. But for a moment the whole world
comes to. Wakes up. Proves it lives. It lives—
red, yellow, orange, brown, russet, ocher, vermilion,
gold. Flame and rust. Flame and rust, the permutations
of burning. You're on fire. Your eyes are on fire.
It won't last, you don't want it to last. You
can't stand any more. But you don't want it to stop.
It's what you've come for. It's what you'll
come back for. It won't stay with you, but you'll
remember that it felt like nothing else you've felt
or something you've felt that also didn't last.

Freakshow

Op tv jagen ze een groep gehandicapten door de jungle van Nicaragua. Oh's en ah's in alle media. Moedig. Grenzen verleggen. Ha. Voelt niemand diepe plaatsvervangende schaamte voor de zieke geest die dit bedacht heeft? Ik kan er niet naar kijken zonder dat mijn maag keert. Ik denk DOE DAT NIET, ZET JEZELF NIET ZO TE KIJK maar ik schijn het verkeerd voor te hebben. Dit is hartverwarmende televisie, zegt men.

Op tv benen ze de gevoelens en ervaringen van enkele kankerpatiënten uit tijdens hun laatste weken. Kanker? Camera op je snuffer. Kan best zijn dat zoiets therapeutisch werkt voor de mensen in kwestie, maar die beelden gooi je niet op de buis. Nooit niet. Sterven doe je alleen, en niet voor de neus van kijkend en chipsvretend Vlaanderen. Presentator Kobe Ilsen mag dan al in Humo veel blabla verkopen over zijn programma, laat ons vooral niet vergeten hoe de mens in televisieland is terecht gekomen: als regisseur van Temptation Island. Dat zegt me dunkt genoeg.

Als ik uit uw armen

als ik uit uw armen kom
gekropen, lief, hoe
de zinnen dan flipperkasten
in mijn schedelpan
de dingen die ik dan
hoor en zie, lief, mijn god
ik zweer u, het legt knopen
in al mijn kelen

Kaksmurf

Toen ik mij met een vol boodschappenmandje richting kassa wou begeven, werd ik ineens de weg versperd door een smurf. Ik zweer het u. Hij was even groot als ik en hij zwaaide uitbundig.

Nu heb ik niks tegen smurfen. Integendeel, sommige van mijn beste vrienden verzámelen smurfen, echt waar. Maar om daarom spontaan terug te zwaaien?

Bovendien meende ik mij te herinneren dat ze niet allemaal even aardig waren. Eén van die klootzakjes deelde bijvoorbeeld ontploffende cadeautjes uit. Een ander was dan weer nogal van de la-di-da-kant en zijn levenswijze werd dus gegarandeerd door de paus afgekeurd. Het laatste wat ik wil is de paus voor het hoofd stoten.

(Tenzij dan in letterlijke zin. Haaah, één fikse kopstoot aan die nazi in zijn soepjurk... Dat zou nu eens deugd doen aan mijn hartje...)

Terug naar de smurf, beste lezer. Die stond daar nog steeds uitbundig te zwaaien. Ik gaf hem een stevige duw, waardoor hij tussen de tomaten en bloemkolen belandde. Toen ging ik betalen. Het was 34 euro. 'Die koopkracht...' mijmerde ik, wijl ik huiswaarts fietste.

Er zijn zo dilemma's in het leven: enerzijds trots zijn op iets wat je gemaakt hebt en dat van de daken willen schreeuwen, anderzijds niet veel zin hebben om daarvoor je comfortabele anonimiteit als blogger op te offeren.

Gulden middenweg dan maar: als er mensen nieuwsgierig zouden zijn naar de muziek die ik maak, dan mogen ze gerust een mailtje sturen naar oranblogt@yahoo.co.uk.

Toscane

Ze is soms een heel klein beetje gek. Op reis in Toscane wil ze om half zes 's morgens opstaan. Foto's maken van de zonsopgang. Toscane? Prachtig. Zonsopgangen? Mooi! Half zes 's morgens? Auw zeg. Dus zeg ik: goed schat, sta gerust op schat, maar laat mij dan wel slapen schat. En met die solide afspraak gaat het licht uit.

De volgende ochtend word ik met veel enthousiasme wakker geschud. Ik heb vijf volle minuten nodig om planeet aarde te bereiken en in het halfduister mijn allerliefste te onderscheiden. Ze ratelt dat het zo mooi is buiten en dat ik moet komen kijken en en en... Op automatische piloot hijs ik mij uit bed en stommel naar het raam en zie dat ze gelijk heeft. Het uitzicht op het ontwakende Toscane is inderdaad prachtig. Maar ik denk ook: waarom zo vroeg schat, ik ben doodmoe schat, ik kan mijn ogen nauwelijks openhouden schat, ik wil naar mijn bed. Maar ze is zo lief als ze hyper is en ze straalt en hupst in haar slaapkleedje en mijn hart loopt over en ik denk nondedzju ik kan geeneens een ochtendhumeur krijgen.

Uitgezongen

Na ruim twaalf uur aan één stuk in de studio te hebben doorgebracht ben ik volledig uitgezongen. Het was de moeite waard, maar het is genoeg geweest. Mijn stem is stuk, mijn hoofd is vol, mijn oren tuiten. Het enige wat ik nog wil is stilte. En mien kopke leggen bij mijn meisje. Al zit dat laatste er vanavond niet meer in.

Wat schaft de iPod?

Het is al een eeuwigheid geleden dat ik nog eens over muziek schreef en daar gaan we eens verandering in brengen. Niet dat u daar zit op te wachten, vermoed ik. Maar muziek blijft mijn grootste obsessie, weliswaar op de voet gevolgd door literatureluur. (Voor de enkelingen die het zich nog herinneren: de vorige incarnatie van deze blog heette niet voor niks "Music is the soundtrack of our lives").

Maar genoeg geëmmerd. Wat schaft de iPod dezer dagen? Een overzicht van cd's en losse songs die meer dan regelmatig de revue passeren:

* Akattemets (Het Zesde Metaal):
Debuut-cd van de West-Vlaamse zingerzonger Wannes Cappelle. In tegenstelling tot bij Flip Kowlier klinkt het gebruik van het West-Vlaams hier niet als louter een gimmick, maar als pure noodzaak. Wannes is een streekgenoot, maar ik moest toch diep in mijn lagereschoolherinneringen graven voor ik weer wist wat 'toppen voe katsjee' betekende.
Er staat niet echt een minder nummer op Akattemets (vrij vertaald: 'als ik op een bepaald moment'), maar ik werd toch het meest getroffen door het lied 'Gasten', over een uitgeweken West-Vlaming die met weemoed zijn geboortestreek bezingt: 'Maar ik ken de weg nog naar min roots en d'uren van de treins. 'k Weet nog 't huis zijn van min ouders: rechtedeure vanaf de statie en ton naar links. Zoe 't der nog altijd staan? 'k Zoe beter toch nog ne keer gaan.'

* Broken Man's Lament (Emmylou Harris):
Beklijvend epos, gezongen door de beste countryzangeres ooit. Terug te vinden op haar laatste plaat 'All I intended to be'.

* For the Widows in Paradise, For the Fatherless in Ypsilanti (Sufjan Stevens):

* I dug up a diamond (Mark Knopfler & Emmylou Harris)
Mijn meisje is niet alleen lief en mooi, ze laat mij ook prachtige liedjes horen. Een mens zou voor minder twee duimen opsteken naar god-de-vader-in-de-hemel en "Well done!" prevelen. Ook haar opmerking dat ze evengoed 'abbedabbedaime' zouden kunnen zingen klopt als een bus.

* My Morning Jacket:
Dé ontdekking van de laatste weken is toch deze band. Kende ik tot mijn grote schaamte nog niks van. Als u hetzelfde denkt, dan gaan we daar eens verandering in brengen, eerst met het hartverscheurende 'I will be there when you die'. Niet meer dan demokwaliteit, maar toch ontroering gegarandeerd bij elke nieuwe luisterbeurt:

Deze 'Bermuda Highway' is niet minder mooi:

En tenslotte 'Golden', zomermelancholie van het zuiverste water:

'Mensen zijn tovenaars, maar zij beseffen het onvoldoende.' (J. Brel)

In Nederland

De hele uitstap was in een bevlieging tot stand gekomen: een gewezen studiemakker, die intussen in Nederland theaterregie studeerde, informeerde mij via mail over zijn afstudeervoorstelling. Ik probeerde mij te herinneren hoe lang het intussen al geleden was dat ik hem nog gezien had en een loodzwaar schuldgevoel overviel mij.

Gedeelde schuld is halve schuld en dus forwardde ik de mail in een opwelling naar een aantal andere oud-studiegenoten, met als toegevoegde boodschap: "Zouden wij daar niet naartoe moeten gaan?" Ik dacht dat de kous daarmee af was en mijn schuld meteen ook ingelost. Meestal werd op dergelijke initiatieven immers nogal lauwtjes gereageerd, ook door mij. Wat voorbij is, is voorbij, weet u wel?

Ik weet ook niet precies waarom het nu anders uitdraaide. Misschien dat we allemaal het gevoel hadden dat het gewoon nog eens tijd was en verder geen gezever. Zo kwam het dat we ons opeens met een achttal germanisten in fokin Breda bevonden. En toen ik op een bepaald moment even in geen van de gesprekken betrokken was en wat rondkeek, overviel mij het gevoel dat het - ouwe sentimentele sok die ik ben - "net als vroeger was".

Klein concerto

Zie ons bezig: hele concerto's roffelen we uit ons toetsenbord om toch maar zeker niets te verliezen. Alles zullen wij in zinnen vastgieten. Voor later, als er gaten komen in ons geheugen. Hubris, iemand? Want wie houden we voor de gek? Nu al zijn we gisteren kwijt. Schrijven is een achterhoedegevecht. And we love it.

Open zee

over groene anjers praten. lieve onzin vertellen. klauteren en zinderen en als klimop over elkaar heen woekeren. soms een arm of been te veel en toch passen als puzzelstukjes. vastklampen, op het radeloze af om nooit meer enzovoort. na een paar ijdele pogingen dan toch de ander lossen en wegdrijven. of nog even op de tast terugkeren. haar daarna definitief verliezen in een open zee van slaap. maar bij het rood van de morgen elkaar trillend terugvinden en terwijl de geluiden van de buren binnensijpelen opeens beseffen dat je precies daar bent waar je moet zijn. in deze kamer, dit duizelende lichaam.

Wat gebeurt er ondertussen elders?

GW still got it. Amper twee zinnen heeft hij nodig om de hernieuwde aaibaarheid van Isabelle A de grond in te boren:

Een huppelkut met een degelijke band om haar heen is niet meer dan dat: een huppelkut met een degelijke band om haar heen. Het spijt me, Isabelle, maar er zit ongeveer evenveel emotie in je zang als in vijf plakjes kippenworst, en qua podiumpresence kon je evengoed in een zitzak achter het drumstel gaan zitten.

La fille Cé heeft nog eens een prachtig gedicht geschreven. Dwz., een máánd geleden. Tss. Wij blijven roepen om meer. En vaker.

Licht Bewolkt is het spoor een beetje bijster, maar dan wel op een heel mooie manier.

Soet is nog maar net van stekje veranderd en krijgt over haar laatste schrijfsel zowel heel positieve als negatieve kritiek te verwerken. Ondergetekende vindt nog steeds dat een gedicht met de woorden "ziel", "stilte" en "herinnering" vies smaakt, maar twijfelt ondertussen wel of hij niet beter zijn mond had kunnen houden. Ach, eigenlijk is Soet te benijden: gecontesteerd in haar eigen tijd, dat is toch de droom van elke schrijver?

Marie van Huiverinkt houdt ook van Brel en poezen en lijkt, mijns inziens, het medium "blog" nog niet helemaal te vertrouwen.

Groove Garden schreef onlangs iets "over alle dagen die waren en zouden zijn". Een tekst die mij vol in de maagstreek raakte.

Pironik is virtueel gezien twee jaar geworden. Dat staat hem niet slecht en we zijn blij dat hij besloten heeft nog even te blijven.

Op Het Perenblog wordt nog regelmatig bewezen dat rake blogstukjes uit slechts één of twee zinnen hoeven te bestaan.

En omdat we niet altijd lief moeten zijn: de blog van Maarten Inghels schreeuwt nog steeds "zelfverklaard literair genie dat zichzelf geweldig serieus neemt". Blijkbaar vinden nogal mensen dat terecht, maar Oran wacht een beetje op een gedicht dat al die gezwollen poeha kan verantwoorden. Ik kan ongelijk hebben. Misschien zijn artistieke brilmonturen de kern van het dichterschap. Misschien provoceer ik soms graag. (Update: Fak. Alsof ie het geroken heeft.)

Kortom, wat gebeurt er ondertussen elders? In elk geval meer dan hier. Er zijn nog andere fronten hé?

Radioactief

Het zijn ongrijpbare dagen, mijn vriend. Het schijnt dat ik radioactief ben. Stralen, weet je wel. Daar kan ik weinig aan doen, gesteld dat ik dat al zou willen. Het moet extra hard opvallen omdat uitgerekend ik het ben, de doorgaans ietwat karikaturale poète maudit met gitaar. Jij moet het ook vastgesteld hebben, dat stralen. Van 's ochtends tot 's avonds, mijn vriend. Misschien moet ik eens nagaan of ik licht geef in het donker. En mij afvragen welke praktische toepassingen dat kan hebben.

Het zijn voor mij ongrijpbare, elektrisch geladen dagen, mijn vriend. Je weet het en je hebt er zelfs je ironieschild al een paar keer voor laten vallen. En god, dat raakt me meer dan ik kan zeggen. Het zijn elektrische dagen, maar niet voor jou. Het snijdt om te zien dat jij jezelf hebt vastgereden. Of jezelf dat hebt wijsgemaakt. Eigenlijk maakt het niet uit welke van de twee het is, want ze komen allebei op hetzelfde neer. Wie erin geslaagd is om zichzelf wijs te maken dat hij vast zit, die is dat bijgevolg ook. Alles begint met de gedachte.

Alleen... wat ik niet begrijp is dat één enkele allumeuse dat kan veroorzaken? Of is het een opeenstapeling van, een aanleiding tot, een veruitwendiging van iets anders? Ik ben niet goed in het troosten van mannen, mijn vriend. Dat mag duidelijk zijn. Het zielige alternatief is dan een stukje op mijn blog, waarvan ik niet eens weet of jij hem intussen nog leest.

Ik denk dat het voorbijgaat, mijn vriend. Bij mij is het voorbijgegaan, dat gevoel van op een dood spoor te zitten. Al meer dan een half jaar geleden. Het is dus niet dankzij het hoofdlettermeisje dat mij dezer dagen radioactief maakt. Dat zou anders wel makkelijk zijn, hé? Dat zij onze problemen zouden komen oplossen, ons komen redden? Ik vrees dat je eerst je demonen eigenhandig moet uitroken. En dat daarna de hoofdlettermeisjes zullen staan te springen om jou radioactief te maken. Andersom werkt het niet.

Daarom maken wij liederen

Pour atteindre l'inaccessible étoile.

Na het feest

Toen ik als één van de allerlaatsten het feestje van mijn muzikale broer verlaten had en door de slapende straten van Leuven naar huis stapte, realiseerde ik mij hoe helder van geest ik nog was, perfect balancerend op de ingehouden adem van de stad.

Het was kwart voor vijf, een uur voor vrijbuiters. De uren tussen drie en vijf behoren niets of niemand toe. Niet de nacht, niet de dag, niemand niet.

Een laatste metgezel, die nog even mijn kant op moest, praatte honderduit over zijn grootse plannen. Ik luisterde met een half oor en probeerde ondertussen de film van de afgelopen twee weken terug af te spelen.

Wat er ook gebeurde, welke stomme plotwendingen het leven nog voor ons in petto had, dit alles moest ik tot in de kleinste details blijven onthouden. Alles alles.

Ik word niet doof, dat is de afspraak.

Dat is het plan en zo zal het ook tot uitvoer gebracht worden. Alle daarvan afwijkende voorstellen worden zonder pardon verworpen.

Nu ben ik wél doof maar dat is slechts tijdelijk. Want acuut is niet chronisch. De onwrikbare logica van mijn lief. Ik geloof haar en zij is nieuw en mooi. (Niet nieuw als in “vanuit het niets gekomen” maar dat is een ander verhaal.)

Zij komt met armen vol rust en maskeert het suizen in mijn oor. Zij verjaagt vijandelijke legers van doemgedachten in haar zomerjurkje. Lord of the rings is er niks tegen.

mijn kop draait zot maar ik leef nog
zij is een beetje van alles, van lief
en ongeveer oneindig tot iets
dat gek genoeg klopt

zzzoem

Eigenlijk vind ik dat het stilaan zo'n tien graden warmer moet zijn. En dat de weergoden ons niet zo bij ons pietje mogen pakken door de illusie te scheppen dat het al volop zomer is, tot men zich buiten waagt en nondedzju nog bijna handschoenen blijkt nodig te hebben om te gaan fietsen!

Eigenlijk vind ik dat de liefde een makkie zou moeten zijn. In plaats van het aarzelende rondjesdraaien, de mank lopende interpretaties van onduidelijk signalen en het obsessieve hunkeren, dat ons als een slopende nine-to-five job helemaal in beslag neemt. En onze eetlust wegneemt.

Eigenlijk vind ik dat mensen veel te veel woorden gebruiken. Niet elk wit blad papier moet volgescheten worden met taal, nietwaar? Woorden, fsh! Het is me wat. Woorden zijn mietjes.

Eigenlijk vind ik het schandalig dat zoveel talentvolle vrienden van mij nog altijd niet wereldberoemd in Vlaanderen zijn. En dat zoveel minkukels dat wel zijn. Maar misschien zal de balans in het licht der eeuwigheid wat eerlijker uitvallen. We zullen zien zeker?

Zo, bedankt en tot ziens. Morgen beweer ik wel weer iets anders. Over dat tweede begin ik nu zelfs al te twijfelen, want dat is toch ook wat het mooi maakt. Goed bezig, meneer de meningman.

(Zou het nog te vroeg zijn voor ijsjes?)

Tuinkers

In de keuken maak ik twee boterhammen. Plattekaas van de winkel en tuinkers van mijn broer. Rechtopstaand schrok ik ze naar binnen en net als de laatste kruimel in mijn mond verdwijnt, is de koffie helemaal doorgelopen. Alsof het zo afgesproken is. Perfecte timing. Twintig voor negen en ik heb nog alles onder controle. Zeker qua huishoudelijke arrangementen. Negentien voor negen. Wat zal het vandaag weer zijn?

Oran leest nog eens een boek

"It seems to me now that the plain state of being human is dramatic enough for anyone; you don't need to be a heroin addict or a performance poet to experience extremity. You just have to love somebody." (Nick Hornby, How to be good)

Te mooi

Claus

Zopas sms'te een vriend die bij een krant werkt dat Hugo Claus - één van mijn lievelingsauteurs - overleden is. Deze toch al bizarre woensdag wordt er alleen maar vreemder door. Zwaar zijn mijn voeten, ijl mijn hoofd.

Groen of grijs

In mijn badkamerspiegel woont soms een bleke ongeschoren kop. Vooral op werkdagen. Meestal probeer ik zijn blik te ontwijken. Dat lukt doorgans goed, behalve op het moment dat ik mijn contactlenzen moet inbrengen. De bleke kop draagt er trouwens ook. En we hebben allebei groengrijze ogen, wat nochtans een rariteit is.

Dat laatste weet ik van mij juf van het derde leerjaar. Zij wou ons voor één of andere activiteit eens per oogkleur indelen. "Mensen hebben blauwe of bruine ogen," vertelde ze ons en daarna moesten wij via onze buur checken bij welke groep we moesten gaan zitten. Blauw of bruin, that was toen de question. De twee groepen begonnen langzaam te groeien, maar mijn buurjongen kon maar niet tot een besluit komen over mijn oogkleur. "En? Blauw of bruin?" vroeg ik ongeduldig. "Weet niet. Groen eigenlijk. Of grijs. Weet niet."

De juf kwam zich ermee bemoeien, maar wist het ook niet. "Ach, ga gewoon bij de blauwe groep zitten," zei ze lichtjes geërgerd. "Het is nu ook weer niet zo belangrijk." Wat een trut! Sommige vrouwen schijnen het nochtans mooi te vinden. Anderen dan weer niet. Zo is het leven.

Biecht

Goede vrienden,

Ik richt mij per uitzondering eens direct tot jullie, want er moet mij iets van het hart. Sta mij toe mijzelf te excuseren, maar vraag liever niet waarom. Want hoe legt men dat uit? Het ligt nu eenmaal in mijn aard, excuses aanbieden. Wellicht als afkoopsom voor jullie vriendschap. Want als ik vrij mag citeren uit het toneelstuk dat ik laatst zag: zet u, ge zijt welgekomen, er is eten en er is drinken, ik zal naar u luisteren en voor u zorgen, maar weet heel goed: aan mij zult ge niet veel plezier beleven.

Zoiets zal het zijn. Plezier besteed ik beter uit. En of je het nu graag hoort of niet, in feite ben ik niet veel meer dan een klootzak met wat gevoel voor poëzie. Misschien nog een beetje muziek en daarop wat slordig gerangschikte woorden. Moppen tappen kan ik alleen ten koste van anderen. Dansen doe ik niet. Ik ben niet iemand waarmee je kunt uitpakken bij je andere vrienden, iemand die statusverhogend werkt. Integendeel, je zult je voor mijn aanwezigheid moeten verantwoorden. Ik ben jamaaralsjehemkent. Verder ben ik ook een verschrikkelijke leugenaar en huichelaar. Ik wend bijvoorbeeld vaak voor dat ik naar je luister, terwijl dat niet zo is. Dat doe ik omdat ik dat als mijn plicht beschouw en zeker ook omdat ik je een warm hart toedraag, maar niet om je woorden te horen. Mijn god, wat kunnen die woorden mij schelen? De klank van jullie stemmen, ja, of de eigenaardige schoonheid van jullie gebaren, dat zegt mij iets. Mijn aanhef hier was trouwens al een leugen, want ik noemde jullie "goede vrienden" terwijl jullie in wezen slechte vrienden zijn. Dat verwijt ik jullie geenszins, want ik ben het die van jullie slechte vrienden maakt. Ik verteer goede vrienden niet goed. En zo zou ik nog uren kunnen doorgaan met het opsommen van redenen voor excuses, maar de moed en de tijd ontbreekt mij. (Weer een leugen, want als ik van iets genoeg heb, dan is het tijd.)

Maar als dat allemaal niet geeft, dan zijt ge welgekomen. Pakt een stoel en zet u. Er is eten en er is drinken, ik zal voor u zorgen en naar u luisteren.

Zeer genegen,

Vliegtuig

Het is ijskoud met de ramen open om half 12 's nachts, maar kamers moeten nu eenmaal gelucht worden. Behalve het scherm van mijn laptop is het ook donker. Buiten vliegt een vliegtuig over en dat kan je zien doordat er kerstlichtjes aanhangen die twinkelen. De deur is al op slot, maar misschien moet ik ze ook nog barricaderen om de symboliek buiten te houden.

Opbeurende gedacht #1

Je hoeft je deur maar uit te komen of je struikelt over de verloren zielen. Ik wil ze allemaal omhelzen en warm wrijven. Al was het maar omdat we, eerder dan we denken, in potgrond zullen veranderen.

'Welcome aboard, Mr. Pilgrim,' said the loudspeaker. 'Any questions?'
Billy licked his lips, thought a while, inquired at last: 'Why me?'
'That is a very Earthling question to ask, Mr. Pilgrim. Why you? Why us for that matter? Why anything? Because this moment simply is. Have you ever seen bugs trapped in amber?'
'Yes.' Billy, in fact, had a paperweight in his office which was a blob of polished amber with three ladybugs embedded in it.
'Well, here we are, Mr. Pilgrim, trapped in the amber of this moment. There is no why.'

(hieruit)

Zon op de ruiten

Hell yeah, er staat massa's zon op de ruiten! Dat laat zien dat ze dringend eens gewassen moeten worden maar niet vandaag, oh nee! Naar buiten gaat het, om wat van die frisse buitenlucht te tanken.

Soundtrack van de dag

on the back of a motor bike
with your arms outstretched
trying to take flight
leaving everything behind
but even at our swiftest speed
we couldn't break from the concrete
in the city where we still reside

Krassen

Waar zijn de weken dat ik als vakantiejob in een glasfabriek werkte? Ik stond aan de band en moest de hele dag autoruiten voor een lichtbak houden om te checken of er geen krassen in stonden. Was dat wel zo, dan vlogen ze onverbiddelijk bij het afval. En hoe je tureluurs werd van in dat felgroene licht te staren en hoe mijn ogen 's avonds brandden en mijn oogwit rood uitsloeg. Ik haalde daarnet mijn contactlenzen uit en zag in de spiegel hoe mijn ogen ook nu rood waren. Souvenir van de veel te korte nachten van afgelopen week. En ik wou dat ik een lichtbak had om mezelf voor te houden. Zodat ik eindelijk eens kon zien waar de krassen zaten.

(Ik ben zo fucking moe. Kom mij dan in slaap kussen, trut.)

Ijzer en wijn

Ik wou koffie zetten maar kreeg geen filter uit het pakje omdat mijn handen teveel trilden. Dat heb ik vaker en ik kan niet begrijpen hoe dat komt. Weinig slaap en zenuwen zijn wel twee factoren die zeker een rol spelen.

Weinig slaap was het niet. Als je om 11 uur opstaat, kan dat moeilijk. Alhoewel. Maar goed, weinig slaap was het dus niet.

Zenuwen waren het wel.

Gaat Oran trouwen? Nope. Heeft hij een sollicitatiegesprek voor de job van zijn leven? Nope. Hoorde hij een inbreker in de woonkamer en wou hij hem gunstig stemmen met een lekker kopje koffie? Niets van dat alles. Hij gaat vanavond naar een concert. Gewoon.

Absoluut een stompzinnige reden om zenuwachtig te zijn en ik schaam mij er ook voor. Op zo'n momenten wil ik normaal zijn. En uitsluitend zenuwachtig worden voor de Grote Dingen Des Levens. En niet zenuwachtig worden omdat ik vanavond gewoon maar een muzikale held aan het werk ga zien en ik vanuit de grond van mijn hart hoop dat hij niet gaat sucken. Want dat doen helden tijdens optredens wel eens.

Anyway, vandaag (en vaak) is mijn lievelingslied "The sea and the rhythm" van Iron & Wine. Een tekst die zowel poëtisch-dromerig als oedipaal-ranzig is. De altijd zalvende en hypnotiserende stem van Sam Beam. En twee solo's op banjo die telkens opnieuw diepe krassen in je ziel kerven.

Ik zou eigenlijk liever hebben dat ze dat lied vanavond niet spelen.

Noodkreet

Tussen de gang van de schoonmaakproducten en die van de deegwaren werd ik uit mijn dagdromen opgeschrikt toen een schriel kinderstemmetje opeens "heeeeeeelp!" schreeuwde. Als rechtgeaarde held keek ik vliegensvlug om mij heen. Was daar iemand in nood? Moest Oran het onrecht andermaal bestrijden? Even verderop zag ik een klein meisje van pakweg anderhalf jaar rechtop in een winkelkar staan. De uk merkte dat ik keek en grijnsde breeduit. Met een grote smile riep ze daarna ten tweden male luidkeels om hulp, onderwijl lief glimlachend. "Zeg zus, het is goed hé!" klonk uit een naburige rayon de kwade stem van haar moeder. (Grijns. Sommige kinders zijn hilarische krengen.)

Een statement als een ander

Mopperen is voor mietjes.

Ook dat nog

mijzelf shit
voelen is twee
keer verliezen
want ik ga er niet eens
beter door
schrijven
ik gebruik alleen veel
meer enjambementen met
het oog op goedkoop
effectbejag

Nooduitgang

"Proficiat!" zei een collega nadat ik haar verteld had dat mijn contract weer verlengd was. "We gaan je hier houden hoor!" grapte ze. "Je geraakt hier nooit meer weg!" Ik glimlachte schaapachtig en veinsde dat ik mijn aandacht terug op het mededelingenbord focuste. In werkelijkheid probeerde ik mij koortsachtig te herinneren waar de dichtstbijzijnde nooduitgang was.