op een goeie winter

Love and mercy to you and your friends tonight

Voor mensen met een geliefde in een ver land

Lees.

I've come to test the timbre of my heart

In the reins

Morgen na zonsondergang

Stand van zaken

Het is intussen bijna twee maanden geleden dat ik op deze blog nog eens het gras ben komen afrijden. Je mag dus wel stellen dat ik de boel een beetje heb laten verslonzen. So be it. (Ja, net als alle cool kids on the block gebruik ik achteloos Engelse zinnetjes.) Wellicht komt de tijd dat ik verschillende keren per week blogde nooit meer terug. En toch waren er genoeg zaken waarover ik had kunnen schrijven.

Ik had kunnen schrijven over mijn 3 maanden oude wagen die gestolen en teruggevonden werd, de dag voor ik een nieuwe ging kopen, klaar om ingescheept te worden naar Nigeria.

Ik had kunnen schrijven over mijn lievelingsgitaar, die in de koffer van die wagen zat. Niet teruggevonden. En hoeveel zeer dat doet aan mijn muzikantenhart.

Ik had kunnen schrijven over een fijn optreden met een geleende gitaar en over de cd die (te) langzaam vorm krijgt en hoe mijn geduld daarbij op de proef gesteld wordt.

Ik had kunnen schrijven over het meisje in huis. Over haar potjes in de badkamer.

Ach. Het leven slorpt mij teveel op. Fuck het schrijven, leve het leven.

bij mij wonen

Ze trippelt de trappen af en verdwijnt achter de hoek. Ik blijf nog even in de deuropening van mijn appartement staan luisteren naar haar voetstappen. Ze gaat naar huis. Jaja. Dat moet af en toe. Dan doe ik wel een beetje rusteloos. Niet zo erg. Moet kunnen.

Ze komt deze zomer bij mij wonen, wist u dat? Of ik bij haar. Of eigenlijk verhuizen wij allebei naar elders. En het is de bedoeling dat we elkaar elders dagelijks tegenkomen. In een handvol kamers. Als u begrijpt wat ik bedoel.

Samenwonen, voila, het grote woord is eruit. Jaja. Maar maakt u zich geen zorgen, ik ben voorbereid! Ik weet wat dat betekent! Van horen zeggen toch. Om te beginnen zal er een explosie zijn van het aantal potjes in de badkamer. Drie kleerkasten en niks om aan te doen. De wc-bril naar beneden. Een vuilbakje in het toilet. De afwas niet meer laten staan tot er nieuw leven op ontstaat. Zij die vraagt om in godsnaam 'die zaag van een Bob Dylan' af te zetten. En ik dan: 'Dat is toevallig wel één van de belangrijkste songwriters ooit hé!' Waarop zij weer: 'Tuurlijk, zoetje, maar het is een zaag.'

Ik hoor beneden de buitendeur dichtslaan. Ze gaat naar huis. Mis haar al een beetje. Niet zo erg. Moet kunnen. Ze komt deze zomer toch bij mij wonen.

Joodse vrienden,

Laat ons afspreken dat jullie vanaf nu iets minder vaak boos zijn, okay? Tenzij men aan jullie jodenkrullen trekt.

Rust

Op weg naar de krantenwinkel kon ik er niet naast kijken: alle mensen die mijn pad kruisten, leken zo dodelijk vermoeid. Ze sleepten zichzelf voort richting whatever. Dat zal het keren der seizoenen wel zijn. Was de lente maar vatbaar voor personificatie, niet waar? Dan hield ik hem/haar gaarne een pistool tegen de slaap: 'Hoe zit het, beunhaas/takkewijf? Gaan we nog lang treuzelen?'

Bij de krantenman kocht ik een Humo en een biljetje 'Win for life'. De krantenman maakte zijn vaste mopje ('Je trakteert toch als je gewonnen hebt hé?') maar dat stoorde mij niet. Vaste mopjes zijn goed. Zij zorgen voor rust in onze zielen.

[Oran luistert naar: Upward over the mountain (Iron & Wine), Simple Song (Lyle Lovett), Burn in my skin (Ray Lamontagne),...]

Over de bijen in mijn oor

Dat ze mij alweer enkele weken wakker houden. Dat ik zonder resultaat van het ene lapmiddeltje naar het andere sukkel. Pillen. Biothee. Andere pillen. Andere biothee. Dat ik mij soms afvraag of de bijen nog weggaan. Want dat reserves ook op kunnen geraken.

Update: misschien heeft mijn schoon lief wel echt werkende slaapthee gevonden!

Zakes

Gaat die idioot van een Dedecker nu eens ophouden met het over "zakes" te hebben? Zakes die fout lopen, zakes die moeten ophouden, zakes die gaan veranderen als hij - in uw dromen, kerel! - mee bestuurt...
Voor eens en voor altijd: het meervoud van "zaak" is "zaken". Nondedoeme.

Hoera! Hoera! De stroper is gevat! Hoera! Hoera! De stroper is gevat! (Allemaal!)

Ray Lamontagne - Shelter

Listen, when all of this will fall over, I tell you what we're gonna do. You will shelter me, love. I will shelter you.

It's happening, baby!

RAAAAAHHH! Maak plaats ende ruim baan, want Oran barst van de energie! Daar zijn goede redenen voor. De belangrijkste is dat ik samen met een echte topproducer begonnen ben aan de voorbereidingen voor mijn debuut-cd. 'EINDELIJK!' schreeuwt mijn lijf. U kan de opluchting waarschijnlijk tot ginder ruiken. Er is nog een lange weg te gaan, maar ik weet hem nu tenminste liggen, dat scheelt. Want weet u, dan is het eigenlijk enkel nog een kwestie van eerst met je linker- en daarna met je rechtervoet een stap vooruit te zetten. En dat zo'n duizend keer te herhalen. Zo zie ik dat. En over stappen gesproken: straks ga ik op stap met een topwijf *. Ik hoop van u hetzelfde.

* Doorgaans ben ik een felle tegenstander van het woord 'wijf', maar in deze combinatie kan het voor mij wél.

De mooiste van 2008

Waarom niet beginnen met eindigen? Dit zijn de mooiste tunes van 2008, of u moest er anders over denken.

1. Lies - Glen Hansard (cd: soundtrack van de film 'Once')
2. Re: stacks - Bon Iver (cd: For Emma forever ago)
3. Murder in the city - The Avett Brothers (cd: ?)
4. Born in time - Bob Dylan (cd: Tell Tale Signs)
5. Flume - Bon Iver (cd: For Emma forever ago)
6. Gasten - Het Zesde Metaal (cd: Akkatemets)
7. The shock of the lightning - Oasis (cd: Dig out your soul)
8. The Architect - dEUS (cd: Vantage Point)
9. Jungle Drum - Emiliana Torrini (cd: Me and Armini)
10. Electric feel - MGMT (cd: Oracular Spectacular)

2009

Het wordt een goed jaar, let op mijn woorden. Daar heeft zij veel mee te maken. En ja, ik ga hier terug schrijven. Voor de 3,5 overgebleven lezers. Heb ik meteen een goed voornemen. Verder: volle kracht vooruit en nieuwjaarskussen voor alleman!

maar vrijdag
in het driedimensionele
veeg ik het haar
uit jouw gezicht

Grunberg lezen

'Hij dacht weer aan zijn vrouw. Goed, ze moest wel eens even worden opgesloten in een opberghok, dat was niet wat men zich als eerste bij een huwelijk voorstelde, een vrouw in een hok, het was in ieder geval niet wat hij zich erbij had voorgesteld, maar dat deed hij om haar tegen zichzelf te beschermen. Zijn huwelijk was in orde. Het was een goed huwelijk, zeker nadat hij het zwembad had laten aanleggen.' (Uit: Onze Oom, Arnon Grunberg)

Zeker nadat hij het zwembad had laten aanleggen.

Mooi liedje

Weltschmerz

'De Weltschmerz is er wel een beetje uit hé?' zei een vriendin onlangs. Tja.

Soezen

Ze ligt opgekruld te soezen op mijn zitbank. Kont tegen mijn dijbeen. Haar cd van Counting Crows staat op. Af en toe schopt ze in haar slaap zachtjes tegen mijn schenen. Adam Duritz zingt over 'the time when kindness falls like rain'.
Ik heb het al gezegd en ik blijf het herhalen: mensen zijn van glas. En ze kunnen mij momenteel met borstel en vuilblik bij elkaar vegen.

Leaves (Lloyd Schwartz)

1

Every October it becomes important, no, necessary
to see the leaves turning, to be surrounded
by leaves turning; it's not just the symbolism,
to confront in the death of the year your death,
one blazing farewell appearance, though the irony
isn't lost on you that nature is most seductive
when it's about to die, flaunting the dazzle of its
incipient exit, an ending that at least so far
the effects of human progress (pollution, acid rain)
have not yet frightened you enough to make you believe
is real; that is, you know this ending is a deception
because of course nature is always renewing itself—
the trees don't die, they just pretend,
go out in style, and return in style: a new style.


2

Is it deliberate how far they make you go
especially if you live in the city to get far
enough away from home to see not just trees
but only trees? The boring highways, roadsigns, high
speeds, 10-axle trucks passing you as if they were
in an even greater hurry than you to look at leaves:
so you drive in terror for literal hours and it looks
like rain, or snow, but it's probably just clouds
(too cloudy to see any color?) and you wonder,
given the poverty of your memory, which road had the
most color last year, but it doesn't matter since
you're probably too late anyway, or too early—
whichever road you take will be the wrong one
and you've probably come all this way for nothing.


3

You'll be driving along depressed when suddenly
a cloud will move and the sun will muscle through
and ignite the hills. It may not last. Probably
won't last. But for a moment the whole world
comes to. Wakes up. Proves it lives. It lives—
red, yellow, orange, brown, russet, ocher, vermilion,
gold. Flame and rust. Flame and rust, the permutations
of burning. You're on fire. Your eyes are on fire.
It won't last, you don't want it to last. You
can't stand any more. But you don't want it to stop.
It's what you've come for. It's what you'll
come back for. It won't stay with you, but you'll
remember that it felt like nothing else you've felt
or something you've felt that also didn't last.

Freakshow

Op tv jagen ze een groep gehandicapten door de jungle van Nicaragua. Oh's en ah's in alle media. Moedig. Grenzen verleggen. Ha. Voelt niemand diepe plaatsvervangende schaamte voor de zieke geest die dit bedacht heeft? Ik kan er niet naar kijken zonder dat mijn maag keert. Ik denk DOE DAT NIET, ZET JEZELF NIET ZO TE KIJK maar ik schijn het verkeerd voor te hebben. Dit is hartverwarmende televisie, zegt men.

Op tv benen ze de gevoelens en ervaringen van enkele kankerpatiënten uit tijdens hun laatste weken. Kanker? Camera op je snuffer. Kan best zijn dat zoiets therapeutisch werkt voor de mensen in kwestie, maar die beelden gooi je niet op de buis. Nooit niet. Sterven doe je alleen, en niet voor de neus van kijkend en chipsvretend Vlaanderen. Presentator Kobe Ilsen mag dan al in Humo veel blabla verkopen over zijn programma, laat ons vooral niet vergeten hoe de mens in televisieland is terecht gekomen: als regisseur van Temptation Island. Dat zegt me dunkt genoeg.

Als ik uit uw armen

als ik uit uw armen kom
gekropen, lief, hoe
de zinnen dan flipperkasten
in mijn schedelpan
de dingen die ik dan
hoor en zie, lief, mijn god
ik zweer u, het legt knopen
in al mijn kelen

Kaksmurf

Toen ik mij met een vol boodschappenmandje richting kassa wou begeven, werd ik ineens de weg versperd door een smurf. Ik zweer het u. Hij was even groot als ik en hij zwaaide uitbundig.

Nu heb ik niks tegen smurfen. Integendeel, sommige van mijn beste vrienden verzámelen smurfen, echt waar. Maar om daarom spontaan terug te zwaaien?

Bovendien meende ik mij te herinneren dat ze niet allemaal even aardig waren. Eén van die klootzakjes deelde bijvoorbeeld ontploffende cadeautjes uit. Een ander was dan weer nogal van de la-di-da-kant en zijn levenswijze werd dus gegarandeerd door de paus afgekeurd. Het laatste wat ik wil is de paus voor het hoofd stoten.

(Tenzij dan in letterlijke zin. Haaah, één fikse kopstoot aan die nazi in zijn soepjurk... Dat zou nu eens deugd doen aan mijn hartje...)

Terug naar de smurf, beste lezer. Die stond daar nog steeds uitbundig te zwaaien. Ik gaf hem een stevige duw, waardoor hij tussen de tomaten en bloemkolen belandde. Toen ging ik betalen. Het was 34 euro. 'Die koopkracht...' mijmerde ik, wijl ik huiswaarts fietste.

Er zijn zo dilemma's in het leven: enerzijds trots zijn op iets wat je gemaakt hebt en dat van de daken willen schreeuwen, anderzijds niet veel zin hebben om daarvoor je comfortabele anonimiteit als blogger op te offeren.

Gulden middenweg dan maar: als er mensen nieuwsgierig zouden zijn naar de muziek die ik maak, dan mogen ze gerust een mailtje sturen naar oranblogt@yahoo.co.uk.

Toscane

Ze is soms een heel klein beetje gek. Op reis in Toscane wil ze om half zes 's morgens opstaan. Foto's maken van de zonsopgang. Toscane? Prachtig. Zonsopgangen? Mooi! Half zes 's morgens? Auw zeg. Dus zeg ik: goed schat, sta gerust op schat, maar laat mij dan wel slapen schat. En met die solide afspraak gaat het licht uit.

De volgende ochtend word ik met veel enthousiasme wakker geschud. Ik heb vijf volle minuten nodig om planeet aarde te bereiken en in het halfduister mijn allerliefste te onderscheiden. Ze ratelt dat het zo mooi is buiten en dat ik moet komen kijken en en en... Op automatische piloot hijs ik mij uit bed en stommel naar het raam en zie dat ze gelijk heeft. Het uitzicht op het ontwakende Toscane is inderdaad prachtig. Maar ik denk ook: waarom zo vroeg schat, ik ben doodmoe schat, ik kan mijn ogen nauwelijks openhouden schat, ik wil naar mijn bed. Maar ze is zo lief als ze hyper is en ze straalt en hupst in haar slaapkleedje en mijn hart loopt over en ik denk nondedzju ik kan geeneens een ochtendhumeur krijgen.

Uitgezongen

Na ruim twaalf uur aan één stuk in de studio te hebben doorgebracht ben ik volledig uitgezongen. Het was de moeite waard, maar het is genoeg geweest. Mijn stem is stuk, mijn hoofd is vol, mijn oren tuiten. Het enige wat ik nog wil is stilte. En mien kopke leggen bij mijn meisje. Al zit dat laatste er vanavond niet meer in.

Wat schaft de iPod?

Het is al een eeuwigheid geleden dat ik nog eens over muziek schreef en daar gaan we eens verandering in brengen. Niet dat u daar zit op te wachten, vermoed ik. Maar muziek blijft mijn grootste obsessie, weliswaar op de voet gevolgd door literatureluur. (Voor de enkelingen die het zich nog herinneren: de vorige incarnatie van deze blog heette niet voor niks "Music is the soundtrack of our lives").

Maar genoeg geëmmerd. Wat schaft de iPod dezer dagen? Een overzicht van cd's en losse songs die meer dan regelmatig de revue passeren:

* Akattemets (Het Zesde Metaal):
Debuut-cd van de West-Vlaamse zingerzonger Wannes Cappelle. In tegenstelling tot bij Flip Kowlier klinkt het gebruik van het West-Vlaams hier niet als louter een gimmick, maar als pure noodzaak. Wannes is een streekgenoot, maar ik moest toch diep in mijn lagereschoolherinneringen graven voor ik weer wist wat 'toppen voe katsjee' betekende.
Er staat niet echt een minder nummer op Akattemets (vrij vertaald: 'als ik op een bepaald moment'), maar ik werd toch het meest getroffen door het lied 'Gasten', over een uitgeweken West-Vlaming die met weemoed zijn geboortestreek bezingt: 'Maar ik ken de weg nog naar min roots en d'uren van de treins. 'k Weet nog 't huis zijn van min ouders: rechtedeure vanaf de statie en ton naar links. Zoe 't der nog altijd staan? 'k Zoe beter toch nog ne keer gaan.'

* Broken Man's Lament (Emmylou Harris):
Beklijvend epos, gezongen door de beste countryzangeres ooit. Terug te vinden op haar laatste plaat 'All I intended to be'.

* For the Widows in Paradise, For the Fatherless in Ypsilanti (Sufjan Stevens):

* I dug up a diamond (Mark Knopfler & Emmylou Harris)
Mijn meisje is niet alleen lief en mooi, ze laat mij ook prachtige liedjes horen. Een mens zou voor minder twee duimen opsteken naar god-de-vader-in-de-hemel en "Well done!" prevelen. Ook haar opmerking dat ze evengoed 'abbedabbedaime' zouden kunnen zingen klopt als een bus.

* My Morning Jacket:
Dé ontdekking van de laatste weken is toch deze band. Kende ik tot mijn grote schaamte nog niks van. Als u hetzelfde denkt, dan gaan we daar eens verandering in brengen, eerst met het hartverscheurende 'I will be there when you die'. Niet meer dan demokwaliteit, maar toch ontroering gegarandeerd bij elke nieuwe luisterbeurt:

Deze 'Bermuda Highway' is niet minder mooi:

En tenslotte 'Golden', zomermelancholie van het zuiverste water:

'Mensen zijn tovenaars, maar zij beseffen het onvoldoende.' (J. Brel)

In Nederland

De hele uitstap was in een bevlieging tot stand gekomen: een gewezen studiemakker, die intussen in Nederland theaterregie studeerde, informeerde mij via mail over zijn afstudeervoorstelling. Ik probeerde mij te herinneren hoe lang het intussen al geleden was dat ik hem nog gezien had en een loodzwaar schuldgevoel overviel mij.

Gedeelde schuld is halve schuld en dus forwardde ik de mail in een opwelling naar een aantal andere oud-studiegenoten, met als toegevoegde boodschap: "Zouden wij daar niet naartoe moeten gaan?" Ik dacht dat de kous daarmee af was en mijn schuld meteen ook ingelost. Meestal werd op dergelijke initiatieven immers nogal lauwtjes gereageerd, ook door mij. Wat voorbij is, is voorbij, weet u wel?

Ik weet ook niet precies waarom het nu anders uitdraaide. Misschien dat we allemaal het gevoel hadden dat het gewoon nog eens tijd was en verder geen gezever. Zo kwam het dat we ons opeens met een achttal germanisten in fokin Breda bevonden. En toen ik op een bepaald moment even in geen van de gesprekken betrokken was en wat rondkeek, overviel mij het gevoel dat het - ouwe sentimentele sok die ik ben - "net als vroeger was".

Klein concerto

Zie ons bezig: hele concerto's roffelen we uit ons toetsenbord om toch maar zeker niets te verliezen. Alles zullen wij in zinnen vastgieten. Voor later, als er gaten komen in ons geheugen. Hubris, iemand? Want wie houden we voor de gek? Nu al zijn we gisteren kwijt. Schrijven is een achterhoedegevecht. And we love it.

Open zee

over groene anjers praten. lieve onzin vertellen. klauteren en zinderen en als klimop over elkaar heen woekeren. soms een arm of been te veel en toch passen als puzzelstukjes. vastklampen, op het radeloze af om nooit meer enzovoort. na een paar ijdele pogingen dan toch de ander lossen en wegdrijven. of nog even op de tast terugkeren. haar daarna definitief verliezen in een open zee van slaap. maar bij het rood van de morgen elkaar trillend terugvinden en terwijl de geluiden van de buren binnensijpelen opeens beseffen dat je precies daar bent waar je moet zijn. in deze kamer, dit duizelende lichaam.

Wat gebeurt er ondertussen elders?

GW still got it. Amper twee zinnen heeft hij nodig om de hernieuwde aaibaarheid van Isabelle A de grond in te boren:

Een huppelkut met een degelijke band om haar heen is niet meer dan dat: een huppelkut met een degelijke band om haar heen. Het spijt me, Isabelle, maar er zit ongeveer evenveel emotie in je zang als in vijf plakjes kippenworst, en qua podiumpresence kon je evengoed in een zitzak achter het drumstel gaan zitten.

La fille Cé heeft nog eens een prachtig gedicht geschreven. Dwz., een máánd geleden. Tss. Wij blijven roepen om meer. En vaker.

Licht Bewolkt is het spoor een beetje bijster, maar dan wel op een heel mooie manier.

Soet is nog maar net van stekje veranderd en krijgt over haar laatste schrijfsel zowel heel positieve als negatieve kritiek te verwerken. Ondergetekende vindt nog steeds dat een gedicht met de woorden "ziel", "stilte" en "herinnering" vies smaakt, maar twijfelt ondertussen wel of hij niet beter zijn mond had kunnen houden. Ach, eigenlijk is Soet te benijden: gecontesteerd in haar eigen tijd, dat is toch de droom van elke schrijver?

Marie van Huiverinkt houdt ook van Brel en poezen en lijkt, mijns inziens, het medium "blog" nog niet helemaal te vertrouwen.

Groove Garden schreef onlangs iets "over alle dagen die waren en zouden zijn". Een tekst die mij vol in de maagstreek raakte.

Pironik is virtueel gezien twee jaar geworden. Dat staat hem niet slecht en we zijn blij dat hij besloten heeft nog even te blijven.

Op Het Perenblog wordt nog regelmatig bewezen dat rake blogstukjes uit slechts één of twee zinnen hoeven te bestaan.

En omdat we niet altijd lief moeten zijn: de blog van Maarten Inghels schreeuwt nog steeds "zelfverklaard literair genie dat zichzelf geweldig serieus neemt". Blijkbaar vinden nogal mensen dat terecht, maar Oran wacht een beetje op een gedicht dat al die gezwollen poeha kan verantwoorden. Ik kan ongelijk hebben. Misschien zijn artistieke brilmonturen de kern van het dichterschap. Misschien provoceer ik soms graag. (Update: Fak. Alsof ie het geroken heeft.)

Kortom, wat gebeurt er ondertussen elders? In elk geval meer dan hier. Er zijn nog andere fronten hé?

Radioactief

Het zijn ongrijpbare dagen, mijn vriend. Het schijnt dat ik radioactief ben. Stralen, weet je wel. Daar kan ik weinig aan doen, gesteld dat ik dat al zou willen. Het moet extra hard opvallen omdat uitgerekend ik het ben, de doorgaans ietwat karikaturale poète maudit met gitaar. Jij moet het ook vastgesteld hebben, dat stralen. Van 's ochtends tot 's avonds, mijn vriend. Misschien moet ik eens nagaan of ik licht geef in het donker. En mij afvragen welke praktische toepassingen dat kan hebben.

Het zijn voor mij ongrijpbare, elektrisch geladen dagen, mijn vriend. Je weet het en je hebt er zelfs je ironieschild al een paar keer voor laten vallen. En god, dat raakt me meer dan ik kan zeggen. Het zijn elektrische dagen, maar niet voor jou. Het snijdt om te zien dat jij jezelf hebt vastgereden. Of jezelf dat hebt wijsgemaakt. Eigenlijk maakt het niet uit welke van de twee het is, want ze komen allebei op hetzelfde neer. Wie erin geslaagd is om zichzelf wijs te maken dat hij vast zit, die is dat bijgevolg ook. Alles begint met de gedachte.

Alleen... wat ik niet begrijp is dat één enkele allumeuse dat kan veroorzaken? Of is het een opeenstapeling van, een aanleiding tot, een veruitwendiging van iets anders? Ik ben niet goed in het troosten van mannen, mijn vriend. Dat mag duidelijk zijn. Het zielige alternatief is dan een stukje op mijn blog, waarvan ik niet eens weet of jij hem intussen nog leest.

Ik denk dat het voorbijgaat, mijn vriend. Bij mij is het voorbijgegaan, dat gevoel van op een dood spoor te zitten. Al meer dan een half jaar geleden. Het is dus niet dankzij het hoofdlettermeisje dat mij dezer dagen radioactief maakt. Dat zou anders wel makkelijk zijn, hé? Dat zij onze problemen zouden komen oplossen, ons komen redden? Ik vrees dat je eerst je demonen eigenhandig moet uitroken. En dat daarna de hoofdlettermeisjes zullen staan te springen om jou radioactief te maken. Andersom werkt het niet.

Daarom maken wij liederen

Pour atteindre l'inaccessible étoile.

Na het feest

Toen ik als één van de allerlaatsten het feestje van mijn muzikale broer verlaten had en door de slapende straten van Leuven naar huis stapte, realiseerde ik mij hoe helder van geest ik nog was, perfect balancerend op de ingehouden adem van de stad.

Het was kwart voor vijf, een uur voor vrijbuiters. De uren tussen drie en vijf behoren niets of niemand toe. Niet de nacht, niet de dag, niemand niet.

Een laatste metgezel, die nog even mijn kant op moest, praatte honderduit over zijn grootse plannen. Ik luisterde met een half oor en probeerde ondertussen de film van de afgelopen twee weken terug af te spelen.

Wat er ook gebeurde, welke stomme plotwendingen het leven nog voor ons in petto had, dit alles moest ik tot in de kleinste details blijven onthouden. Alles alles.

Ik word niet doof, dat is de afspraak.

Dat is het plan en zo zal het ook tot uitvoer gebracht worden. Alle daarvan afwijkende voorstellen worden zonder pardon verworpen.

Nu ben ik wél doof maar dat is slechts tijdelijk. Want acuut is niet chronisch. De onwrikbare logica van mijn lief. Ik geloof haar en zij is nieuw en mooi. (Niet nieuw als in “vanuit het niets gekomen” maar dat is een ander verhaal.)

Zij komt met armen vol rust en maskeert het suizen in mijn oor. Zij verjaagt vijandelijke legers van doemgedachten in haar zomerjurkje. Lord of the rings is er niks tegen.

mijn kop draait zot maar ik leef nog
zij is een beetje van alles, van lief
en ongeveer oneindig tot iets
dat gek genoeg klopt

zzzoem

Eigenlijk vind ik dat het stilaan zo'n tien graden warmer moet zijn. En dat de weergoden ons niet zo bij ons pietje mogen pakken door de illusie te scheppen dat het al volop zomer is, tot men zich buiten waagt en nondedzju nog bijna handschoenen blijkt nodig te hebben om te gaan fietsen!

Eigenlijk vind ik dat de liefde een makkie zou moeten zijn. In plaats van het aarzelende rondjesdraaien, de mank lopende interpretaties van onduidelijk signalen en het obsessieve hunkeren, dat ons als een slopende nine-to-five job helemaal in beslag neemt. En onze eetlust wegneemt.

Eigenlijk vind ik dat mensen veel te veel woorden gebruiken. Niet elk wit blad papier moet volgescheten worden met taal, nietwaar? Woorden, fsh! Het is me wat. Woorden zijn mietjes.

Eigenlijk vind ik het schandalig dat zoveel talentvolle vrienden van mij nog altijd niet wereldberoemd in Vlaanderen zijn. En dat zoveel minkukels dat wel zijn. Maar misschien zal de balans in het licht der eeuwigheid wat eerlijker uitvallen. We zullen zien zeker?

Zo, bedankt en tot ziens. Morgen beweer ik wel weer iets anders. Over dat tweede begin ik nu zelfs al te twijfelen, want dat is toch ook wat het mooi maakt. Goed bezig, meneer de meningman.

(Zou het nog te vroeg zijn voor ijsjes?)

Tuinkers

In de keuken maak ik twee boterhammen. Plattekaas van de winkel en tuinkers van mijn broer. Rechtopstaand schrok ik ze naar binnen en net als de laatste kruimel in mijn mond verdwijnt, is de koffie helemaal doorgelopen. Alsof het zo afgesproken is. Perfecte timing. Twintig voor negen en ik heb nog alles onder controle. Zeker qua huishoudelijke arrangementen. Negentien voor negen. Wat zal het vandaag weer zijn?

Oran leest nog eens een boek

"It seems to me now that the plain state of being human is dramatic enough for anyone; you don't need to be a heroin addict or a performance poet to experience extremity. You just have to love somebody." (Nick Hornby, How to be good)

Te mooi

Claus

Zopas sms'te een vriend die bij een krant werkt dat Hugo Claus - één van mijn lievelingsauteurs - overleden is. Deze toch al bizarre woensdag wordt er alleen maar vreemder door. Zwaar zijn mijn voeten, ijl mijn hoofd.

Groen of grijs

In mijn badkamerspiegel woont soms een bleke ongeschoren kop. Vooral op werkdagen. Meestal probeer ik zijn blik te ontwijken. Dat lukt doorgans goed, behalve op het moment dat ik mijn contactlenzen moet inbrengen. De bleke kop draagt er trouwens ook. En we hebben allebei groengrijze ogen, wat nochtans een rariteit is.

Dat laatste weet ik van mij juf van het derde leerjaar. Zij wou ons voor één of andere activiteit eens per oogkleur indelen. "Mensen hebben blauwe of bruine ogen," vertelde ze ons en daarna moesten wij via onze buur checken bij welke groep we moesten gaan zitten. Blauw of bruin, that was toen de question. De twee groepen begonnen langzaam te groeien, maar mijn buurjongen kon maar niet tot een besluit komen over mijn oogkleur. "En? Blauw of bruin?" vroeg ik ongeduldig. "Weet niet. Groen eigenlijk. Of grijs. Weet niet."

De juf kwam zich ermee bemoeien, maar wist het ook niet. "Ach, ga gewoon bij de blauwe groep zitten," zei ze lichtjes geërgerd. "Het is nu ook weer niet zo belangrijk." Wat een trut! Sommige vrouwen schijnen het nochtans mooi te vinden. Anderen dan weer niet. Zo is het leven.

Biecht

Goede vrienden,

Ik richt mij per uitzondering eens direct tot jullie, want er moet mij iets van het hart. Sta mij toe mijzelf te excuseren, maar vraag liever niet waarom. Want hoe legt men dat uit? Het ligt nu eenmaal in mijn aard, excuses aanbieden. Wellicht als afkoopsom voor jullie vriendschap. Want als ik vrij mag citeren uit het toneelstuk dat ik laatst zag: zet u, ge zijt welgekomen, er is eten en er is drinken, ik zal naar u luisteren en voor u zorgen, maar weet heel goed: aan mij zult ge niet veel plezier beleven.

Zoiets zal het zijn. Plezier besteed ik beter uit. En of je het nu graag hoort of niet, in feite ben ik niet veel meer dan een klootzak met wat gevoel voor poëzie. Misschien nog een beetje muziek en daarop wat slordig gerangschikte woorden. Moppen tappen kan ik alleen ten koste van anderen. Dansen doe ik niet. Ik ben niet iemand waarmee je kunt uitpakken bij je andere vrienden, iemand die statusverhogend werkt. Integendeel, je zult je voor mijn aanwezigheid moeten verantwoorden. Ik ben jamaaralsjehemkent. Verder ben ik ook een verschrikkelijke leugenaar en huichelaar. Ik wend bijvoorbeeld vaak voor dat ik naar je luister, terwijl dat niet zo is. Dat doe ik omdat ik dat als mijn plicht beschouw en zeker ook omdat ik je een warm hart toedraag, maar niet om je woorden te horen. Mijn god, wat kunnen die woorden mij schelen? De klank van jullie stemmen, ja, of de eigenaardige schoonheid van jullie gebaren, dat zegt mij iets. Mijn aanhef hier was trouwens al een leugen, want ik noemde jullie "goede vrienden" terwijl jullie in wezen slechte vrienden zijn. Dat verwijt ik jullie geenszins, want ik ben het die van jullie slechte vrienden maakt. Ik verteer goede vrienden niet goed. En zo zou ik nog uren kunnen doorgaan met het opsommen van redenen voor excuses, maar de moed en de tijd ontbreekt mij. (Weer een leugen, want als ik van iets genoeg heb, dan is het tijd.)

Maar als dat allemaal niet geeft, dan zijt ge welgekomen. Pakt een stoel en zet u. Er is eten en er is drinken, ik zal voor u zorgen en naar u luisteren.

Zeer genegen,

Vliegtuig

Het is ijskoud met de ramen open om half 12 's nachts, maar kamers moeten nu eenmaal gelucht worden. Behalve het scherm van mijn laptop is het ook donker. Buiten vliegt een vliegtuig over en dat kan je zien doordat er kerstlichtjes aanhangen die twinkelen. De deur is al op slot, maar misschien moet ik ze ook nog barricaderen om de symboliek buiten te houden.

Opbeurende gedacht #1

Je hoeft je deur maar uit te komen of je struikelt over de verloren zielen. Ik wil ze allemaal omhelzen en warm wrijven. Al was het maar omdat we, eerder dan we denken, in potgrond zullen veranderen.

'Welcome aboard, Mr. Pilgrim,' said the loudspeaker. 'Any questions?'
Billy licked his lips, thought a while, inquired at last: 'Why me?'
'That is a very Earthling question to ask, Mr. Pilgrim. Why you? Why us for that matter? Why anything? Because this moment simply is. Have you ever seen bugs trapped in amber?'
'Yes.' Billy, in fact, had a paperweight in his office which was a blob of polished amber with three ladybugs embedded in it.
'Well, here we are, Mr. Pilgrim, trapped in the amber of this moment. There is no why.'

(hieruit)

Zon op de ruiten

Hell yeah, er staat massa's zon op de ruiten! Dat laat zien dat ze dringend eens gewassen moeten worden maar niet vandaag, oh nee! Naar buiten gaat het, om wat van die frisse buitenlucht te tanken.

Soundtrack van de dag

on the back of a motor bike
with your arms outstretched
trying to take flight
leaving everything behind
but even at our swiftest speed
we couldn't break from the concrete
in the city where we still reside

Krassen

Waar zijn de weken dat ik als vakantiejob in een glasfabriek werkte? Ik stond aan de band en moest de hele dag autoruiten voor een lichtbak houden om te checken of er geen krassen in stonden. Was dat wel zo, dan vlogen ze onverbiddelijk bij het afval. En hoe je tureluurs werd van in dat felgroene licht te staren en hoe mijn ogen 's avonds brandden en mijn oogwit rood uitsloeg. Ik haalde daarnet mijn contactlenzen uit en zag in de spiegel hoe mijn ogen ook nu rood waren. Souvenir van de veel te korte nachten van afgelopen week. En ik wou dat ik een lichtbak had om mezelf voor te houden. Zodat ik eindelijk eens kon zien waar de krassen zaten.

(Ik ben zo fucking moe. Kom mij dan in slaap kussen, trut.)

Ijzer en wijn

Ik wou koffie zetten maar kreeg geen filter uit het pakje omdat mijn handen teveel trilden. Dat heb ik vaker en ik kan niet begrijpen hoe dat komt. Weinig slaap en zenuwen zijn wel twee factoren die zeker een rol spelen.

Weinig slaap was het niet. Als je om 11 uur opstaat, kan dat moeilijk. Alhoewel. Maar goed, weinig slaap was het dus niet.

Zenuwen waren het wel.

Gaat Oran trouwen? Nope. Heeft hij een sollicitatiegesprek voor de job van zijn leven? Nope. Hoorde hij een inbreker in de woonkamer en wou hij hem gunstig stemmen met een lekker kopje koffie? Niets van dat alles. Hij gaat vanavond naar een concert. Gewoon.

Absoluut een stompzinnige reden om zenuwachtig te zijn en ik schaam mij er ook voor. Op zo'n momenten wil ik normaal zijn. En uitsluitend zenuwachtig worden voor de Grote Dingen Des Levens. En niet zenuwachtig worden omdat ik vanavond gewoon maar een muzikale held aan het werk ga zien en ik vanuit de grond van mijn hart hoop dat hij niet gaat sucken. Want dat doen helden tijdens optredens wel eens.

Anyway, vandaag (en vaak) is mijn lievelingslied "The sea and the rhythm" van Iron & Wine. Een tekst die zowel poëtisch-dromerig als oedipaal-ranzig is. De altijd zalvende en hypnotiserende stem van Sam Beam. En twee solo's op banjo die telkens opnieuw diepe krassen in je ziel kerven.

Ik zou eigenlijk liever hebben dat ze dat lied vanavond niet spelen.

Noodkreet

Tussen de gang van de schoonmaakproducten en die van de deegwaren werd ik uit mijn dagdromen opgeschrikt toen een schriel kinderstemmetje opeens "heeeeeeelp!" schreeuwde. Als rechtgeaarde held keek ik vliegensvlug om mij heen. Was daar iemand in nood? Moest Oran het onrecht andermaal bestrijden? Even verderop zag ik een klein meisje van pakweg anderhalf jaar rechtop in een winkelkar staan. De uk merkte dat ik keek en grijnsde breeduit. Met een grote smile riep ze daarna ten tweden male luidkeels om hulp, onderwijl lief glimlachend. "Zeg zus, het is goed hé!" klonk uit een naburige rayon de kwade stem van haar moeder. (Grijns. Sommige kinders zijn hilarische krengen.)

Een statement als een ander

Mopperen is voor mietjes.

Ook dat nog

mijzelf shit
voelen is twee
keer verliezen
want ik ga er niet eens
beter door
schrijven
ik gebruik alleen veel
meer enjambementen met
het oog op goedkoop
effectbejag

Nooduitgang

"Proficiat!" zei een collega nadat ik haar verteld had dat mijn contract weer verlengd was. "We gaan je hier houden hoor!" grapte ze. "Je geraakt hier nooit meer weg!" Ik glimlachte schaapachtig en veinsde dat ik mijn aandacht terug op het mededelingenbord focuste. In werkelijkheid probeerde ik mij koortsachtig te herinneren waar de dichtstbijzijnde nooduitgang was.

de mooiste van 2007

1. Hard Luck Stories (Nona Mez)
2. The Temptation Of Adam (Josh Ritter)
3. Please Be Patient With Me (Wilco)
4. The Trapeze Swinger (Iron & Wine)
5. Do What You Gotta Do (Meg Baird)
6. De Cuba (Lieven Tavernier)
7. Videotape (Radiohead)
8. Much Farther To Go (Rosie Thomas)
9. I Taught Myself How To Grow Old (Ryan Adams)
10. Pour le monde (Crowded House)

Brief

Dag lezer,

De feesten komen eraan. Vluchten kan niet meer. Ik heb twee weken vakantie en lees Zorba de Griek. Een groots boek, ook al ben ik nog niet eens halfweg. Het gaat over alles. Veel passages geven mij buikpijn. Boekenlezers weten wat ik bedoel.

Zat ik ook maar op Creta, zoals Zorba en zijn metgezel. Overal beter dan hier. Dat is niks persoonlijks, hoor. Het zijn gewoon de donkere dagen waar ik niet tegen kan. En de lichtgevende herten. En mijn zus die ik per ongeluk zie huilen. Ondertussen is mijn kamerplant met kalme waardigheid aan het sterven. Ook dat nog. Trouwens, van de hak op de tak: heb ik intussen nog geen recht op een hoofdlettermeisje? Nou? Waar blijft ze dan? Waarom komt ze de smog niet uit de kamer jagen? (Of ken ik haar misschien al lang? Is het daarom zo moeilijk om haar te zien?)

Dag lezer, hou het warm.

Op de grond

Toen de avond zowat ten einde liep, nam ik mijn jas en fietste ik naar huis. Daar aangekomen ging ik midden in de woonkamer op de grond zitten. Dat kon ik gerust doen want hier was ik de baas. De straatlantaren buiten gaf wat licht en ik voelde me ouder dan de bergen en oceanen van deze wereld. Ik had haar daarnet willen kussen. Dat was niet zo goed.

Koebeesten

Op de trein zat een meisje dat vingervlug potloodschetsen op papier maakte. Ik probeerde op haar blad te loeren maar het licht viel verkeerd.

Het meisje had bruine krulletjes en ik vroeg me af of ze gelukkig was. Gelukkige meisjes, tekenen die? Bestonden daar gegevens over? Was daar al ernstig onderzoek naar gedaan?

Ik had het altijd eens zelf kunnen vragen: 'Meisje met de bruine krulletjes, ben je gelukkig?' Maar dat was geen manier van doen, zo tegen een wildvreemde. Dus ik at mijn appel en keek door het raam. Buiten in de wei stonden koebeesten.

Conclusie

het zal de mist in onze ogen zijn

Spijtig

Minstens 3 tekenen kreeg ik gisteren toebedeeld. Eind november kan dat tellen. Spijtig dat er nog steeds geen opperwezen bestond. Was dat wel het geval, dan hoopte ik dat het een vrouw was. Die zou de boel wel eens opkuisen! In figuurlijke zin dan. Gecombineerd met een carrière.

What's happening in Belgium?

Het moest er ooit van komen. Oran gaat in de gauwte de aanslepende regeringscrisis oplossen. En dat allemaal omdat ik vandaag ziek thuis zit. Een mens moet iets doen om de fluimen even te vergeten.

Nou. Nu heb ik na het typen van die eerste alinea vijf minuten zitten nadenken en ik weet nog altijd niet hoe ik mijn allesverklarende uitleg over België moet aanvatten. Het is soms lastig om een visionair te zijn. Zeker als je een keelontsteking hebt.

Laat ik dan iets anders vertellen. Ik passeerde verleden week toevallig langs mijn oude kot (voor wie het een beetje bijhoudt: ik ben deze zomer verhuisd naar een hip appartementje) en ik zag dat er op mijn vroegere bel een andere naam hing. De klootzakken. Zo snel gaat dat dus. Na amper, euh, vijf maanden! C'est scandaleux, ça!

Tiens, ik ga er zelfs Frans door praten. En dat terwijl ik ziek thuis zit in plaats van te werken. Doemt hier het stereotype van de Luie Waal op?

(Vergis u niet, ik zie de Walen graag.)

Tim Hardin - How can we hang on to a dream

Niet naar luisteren als de donkere dagen je al zwaar te pakken hebben.

Gewoon een warmer jaar

tussen de regels klink je zo moe en zo op zoek. je verhalen vertonen scheurtjes. de doos met metaforen raakt stilaan leeg. daardoor kunnen we af en toe al eens een kijkje nemen in je hoofd. maar dat maakt ons niet veel wijzer. je zal je overbodig voelen. klein en broos. denken dat de dingen ook zonder jou wel bestaan. dat je geen verschil maakt. terwijl alles wat je nodig hebt gewoon een warmer jaar is. echt waar.

van tafel

De afwas zou ik wel doen als ik geen propere borden meer overhad. Het nieuwe journaalmannetje zei 'in Vrankrijk'. Woonden daar de Vransen?

aan tafel

Eentonig stonden de worteltjes te pruttelen op het fornuis. "Aan tafel!" riep ik tegen mijzelf. Soms was ik een echte grapjurk. De verwarming sloeg aan en ik rilde.

rood licht

Mijn handen kleefden als twee bevroren ijsklompjes aan het stuur van mijn fiets. Die eerste zin was van een waarlijk bedroevend niveau, dacht ik, hoewel ik hem toen nog moest gaan schrijven. Bevroren ijsklompjes? Ja doeg! Nog een paar dergelijke gevallen van taalovertolligheid en ik kon evengoed weer achttien worden en denken dat ik een dichter was.

Maar desondanks was het zeven uur 's morgens en heel erg koud en mijn handen figureerden in een liedje van Spinvis: de ochtenden zijn wit en koud en hoe je ook je stuur vasthoudt, de wind komt door je handschoenen heen, je vingers zijn versteend. Zo was het maar net.

Er was een bord dat "stop" zei en ik stopte.

Er was een rood licht en ik stopte opnieuw, hoewel er geen kat op straat was. Combinatie van burgerplicht en autisme.

Er was een tweede rood licht dat groen werd, maar ik bleef staan. Want vaak was dat het enige wat je nog kon doen: blijven staan. De trappers lossen.

Meisje van het noorden

If you're travelin' to the north country fair
Where the winds hit heavy on the borderline
Remember me to one who lives there
She once was a true love of mine

If you go when the snowflakes fall
When the wind is freezin' and Summer ends
See for me if she wears a coat so warm
To keep her from the howlin' winds

See for me that her hair is hangin' long
It curls and falls all down her breast
See for me that her hair's hangin' long
That's the way I remember her best

Many times I thought about her
Many nights I pray
In the darkness of my night
In the brightness of my day

Twee soorten dagen

Het valt me op dat ik mijn dagen steeds meer in categoriëen begin in te delen. Dat gebeurt 's ochtends vroeg terwijl ik mijn kleren voor die dag bij elkaar zoek. Je hebt de dagen dat ik 'onder de mensen' moet komen en de dagen dat ik 'toch geen kat zie'. In dat laatste geval is de verleiding meestal groot om ongeschoren en ongewassen te blijven rondsjokken in mijn slaapplunje. Want wie zegt er wat van? Het is een vaststelling waar ik niet echt vrolijk van word. Ik kom te weinig buiten. In ieder geval minder dan vroeger. Misschien heeft het gewoon te maken met beginnen werken en alle shit die daarbij hoort, misschien moet ik de oorzaak bij mezelf zoeken.

Muggen, olifanten en de excuuscultuur

De lezer kan terecht opmerken dat het in mijn stukjes ook niet áltijd over de treurnis des levens dient te gaan. Ik hoor je, lezer. (Zeker als je een charmante jongedame bent en daar bovenop gekke gezichtjes trekt als je niest.) Dus zal ik eens konde doen van iets uit de politiek, ook wel de "polletiek" geheten.

Ik zag onlangs Patrick Janssens op de televisie. U moet weten dat ik, voor zover ik weet, de enige sossenstemmer ben die niet meteen een krachtig "Zingt Jubilate" wil aanheffen bij het zien van dat heerschap. Er is zelfs bijna sprake van aversie. De redenen daarvoor zal ik desgewenst later nog eens toelichten.

Soit, Patrick Janssens bevond zich in een protserig ingerichte ruimte van waaruit hij mij met zijn marketingsmoel recht in de ogen keek. Wat kregen we nou? Vervolgens verontschuldigde hij zich met uitgestreken gezicht voor de houding van het Antwerpse stadsbestuur tegenover de joden tijdens de Tweede Wereldoorlog.

"Ha!" riep ik tegen mijn televisietoestel. "Gij totentrekker! Daar zit toch geen enkele weldenkende jood nog op te wachten?" Ik moest het schelden tegen mijn televisietoestel wat afbouwen, besefte ik eensklaps. Daarom voegde ik er nog slechts in gedachten aan toe dat de "burgermeester van alle Antwerpenaren" vast weer één of ander clever marktonderzoekje had laten uitvoeren naar nieuwe strategieën om het Vlaams Belang aan te pakken.

Later knikte ik dan ook instemmend toen Bart De Wever verklaarde dat het nogal gratuit is om je 65 jaar na datum voor iets te excuseren en dat de uitspraken vooral bedoeld waren om het Vlaams Belang te bestrijden. De man mocht dan al mijn politieke voorkeur niet wegdragen, hij had tenminste een klare kijk op de zaken. Nog later viel ik bijna van mijn stoel toen ik hoorde dat hij gedwongen werd om zich te excuseren.

Excuseren? Voor je klare kijk op de zaken? Het is een gekke wereld.

Niet bang zijn van zwarte man

Ze spreken je allemaal op dezelfde manier aan:

- Meneer! Goeiedag! (joviaal en enthousiast)
- Goeiedag. (verstrooid als altijd)
- Niet bang zijn van zwarte man! (joviaal en enthousiast)
- Nee hoor, maareuh... ik vrees... (ik zie de bui al hangen)
- Kent u Congo in Afrique? (nog steeds joviaal en enthousiast)
- ... dat u mij iets wil verkopen en ik heb geen geld bij. (verontschuldigend)
- Aaah, espèce de... (vergeet van de weeromstuit zijn jovialiteit)
- Euh... Toch bedankt. (van mijn melk)

Even serieus: is er een speciale opleiding waarin men zwarte studenten dat zinnetje "Niet bang zijn van zwarte man" aanleert? Effectief is het wel, want ik heb ooit 5 euro betaald voor een volkomen waardeloos boekje. Want ik moest toch bewijzen dat ik geen racist was?

Chrysanten

Ik woon pal tegenover de ingang van een ziekenhuis. Soms sta ik voor mijn raam te kijken naar de mensen die naar buiten wandelen en vraag ik me af wie van hen kanker heeft. Ik woon ook boven een bloemenwinkel. Vandaag stonden er hopen chrysanten buiten en ik vroeg me af of dat niet pijnlijk is, zo net tegenover een ziekenhuis.

Ik heb haar het liefst als ze gaten in mijn middenrif schrijft. Als ze te heftig woedt voor leestekens. Als ik haar op een grauwe woensdagnamiddag lees en mij daarna in een bolletje wil rollen om voor altijd te winterslapen.

(je bent er nooit op voorbereid)

you know, all those words we wrote
are just the rules of the game
and the rules are the first to go

Epiphany

"Pas op!" riep mijn kompaan nog, maar het was al te laat. Met mijn verwaaide kop knalde ik tegen de glazen deur aan. Hm. Niet gezien. Ik besloot om de schuld dit keer bij mijn vermoeidheid te leggen, alhoewel ik in normale toestand ook wel eens iets dergelijks uithaal. Gracieus over mijn voeten vallen bijvoorbeeld. Of op café een kop gloeiend hete koffie uit elkaar laten spatten.

Ik voelde me eerst wat draaierig worden, maar daarna werd ik verbazend scherp van geest. Zelfs zó scherp dat ik werd overspoeld door allerhande briljante inzichten over het bestaan. Zo dacht ik entre autres dat een man van zijn geliefde niet kon en mocht verwachten dat ze hem zou helpen om de wereld te begrijpen. Iemand vinden om samen mee te wanhopen, dat zou al heel wat zijn. Zelfs meer dan de meesten van ons bij leven en welzijn zouden krijgen.

Nog veel meer ideeën openbaarden zich op dat eigenste ogenblik aan mij. Had ik ze ter plekke opgeschreven, dan hadden ze het aanschijn van de wereld voorgoed kunnen veranderen. Daarom overwoog ik even om luidkeels "Een potlood! Mijn koninkrijk voor een potlood!" te schreeuwen. Doch een keel opzetten heeft geen pas voor een heer van stand. Tenzij in dronken toestand.

Doedelzakspelers

Er lopen doedelzakspelers door de straat van mijn ouderlijke huis. Boven hun hoofden pronkt een werkelijk prachtige azuurblauwe hemel. Het wordt een topdag voor de middenstand en de mensen ademen in wolkjes. Toch lijkt er elk moment iets literairs te kunnen gebeuren. Je weet maar nooit met doedelzakspelers.

Toen ik nog schrijver was

... begon ik ook soms aan een verhaal zonder het af te werken. Zoals dit:

Het was een stille straat die aan één kant doodliep. Daar stond een leegstaand huis van twee verdiepingen, los van de aanliggende arbeiderswoningen. Vroeger woonde er een oude Ierse priester die James Joyce las en met stenen naar de katten gooide. Na zijn dood kwam het huis leeg te staan en maakten de buurtjongens elkaar bang door te vertellen dat ze de overledene ’s avonds achter één van de gebroken vensterramen hadden gezien.

Tijdens de korte winterdagen trad de schemer al in terwijl wij ons avondmaal aten. Als wij elkaar daarna op straat terug ontmoetten, was de lucht al verkleurd en leken de muren bruin in plaats van wit. Met vier truien werden twee doelen gemaakt en dan speelden wij voetbal tot de straatlampen gingen branden. Achteraf gezien is het gek dat wij net op dat moment ophielden met spelen, vooral omdat in de minuten vlak vóór het aangaan van de lantaarns de bal nauwelijks nog te onderscheiden was. Maar zo was het gewoon.

Begin november kwam een nieuwe familie in de wijk wonen. Ze hadden twee zonen. De oudste was ongeveer onze leeftijd, de jongste moet zes of zeven jaar oud geweest zijn. Tijdens de eerste avonden bleven ze nog binnen, maar de derde of de vierde dag kwam de oudste vragen of hij mocht meedoen. Hij had zijn kleinere broertje bij de hand. Jij wel, zeiden wij, maar je broer niet, die is te klein. Drie van ons hadden zelf een jongere broer en zij zaten meestal tegen één van de huizen op de grond. Als de bal hun richting uitkwam, schopten ze hem terug naar het midden van de straat. Verder keken ze onbewogen toe.

De nieuweling liet de hand van zijn jongere broer los en gaf hem een zacht duwtje in de richting van de kleintjes. Door angst bevangen drukte die zich eerst nog tegen zijn grote broer aan, maar na wat onderling gefluister begaf hij zich schoorvoetend in hun richting. Hij speelde goed, de nieuwe jongen, al scoorde hij maar één keer.

Toen de straatlampen aangingen, stopten wij zoals altijd met spelen. De nieuwe jongen had op dat moment de bal en vroeg waarom er niet meer gevoetbald werd. Niemand van ons deed de moeite om zijn vraag te beantwoorden. De truien die als doelpaal hadden gediend, werden opgeraapt en wij gingen tegen de muur zitten. Hij echter bleef met de bal kunstjes uithalen. Eerst liet hij de bal zo vaak mogelijk op zijn voet botsen, daarna begon hij heen en weer te rennen, bal aan de voet, terwijl hij tussen denkbeeldige tegenstanders slalomde. Geërgerd keken wij elkaar aan, maar we zeiden niets. Plots stuitte de bal van zijn voet weg en verdween hobbelend in de verwilderde voortuin van het leegstaande huis.

Ik geloof dat er iets verschrikkelijks moest gebeuren met de twee nieuwe jongens. Hebben zij even geluk dat ik het verhaal niet afgewerkt heb.

Eigenlijk

Eigenlijk verlang ik niets. Of toch niets anders dan dat er iets anders was. Bijvoorbeeld iets om mijn zorgen over te maken. Of iets dat om overgave vraagt, en niet gewoon maar wat fysieke of mentale inspanning. Zoals liegen. Eigenlijk verlang ik alles.

Soep

Het komt altijd onverwacht. In de supermarkt bijvoorbeeld. Je steekt net je hand uit naar een blik soep. En opeens is die soep het epicentrum van de wereld. Je wil helemaal geen soep. Daar heb je niet voor gestudeerd. Die soep kan je gestolen worden. Net zoals je eigen uitgestoken hand, het lichaam dat daaraan als een zak water en botten vasthangt, de supermarkt en alles in een straal van een kilometer errond. Als je echt goed rondkijkt, is er zo ontzettend veel lelijkheid te zien. En je kan niet elke dag blind zijn.

Vergaderen

Toen het al tien seconden stil was en alle ogen rond de tafel op mij gericht bleven, begreep ik dat iemand mij een vraag gesteld had. Helaas had ik enkele minuten geleden afgehaakt. Ik beet op de nagel van mijn linkerduim. Iemand anders ritselde wat met zijn papieren.

Haakjes open.

(Ja kijk. Ik vind vrouwen geweldig, laat dat duidelijk zijn. Alleen. Vergaderen, dat is meestal niet hun ding. En als ze dan nog eens in de meerderheid zijn, ho maar, hou je vast aan de takken van de bomen. Afwijken en uitweiden tegen de sterren op. Dan kan een weldenkend man beter afhaken.)

Haakjes sluiten.

"Sorry, ik was even niet aan het opletten" bracht ik schor uit. Toen knalden een handvol vrouwelijke lachsalvo's de lucht in. Ik grijnsde schaapachtig. Waren ze niet geweldig? Vrolijk begonnen ze terug te vergaderen. Mijn enige mannelijke collega rond de tafel knipoogde samenzweerderig en haakte daarna terug vol overtuiging af. Een weldenkend man.

Zo kwam alles toch nog goed. Of toch bijna. Vroeger moest ik niet vergaderen. Vroeger waren er speelgoedbeesten.

Nelly

Wanneer is Nelly Furtado eigenlijk een hoer geworden? Is dat al lang?

opvallen

- ... en toen zijn we daar nog binnen gegaan.
- Ja, ik weet het.
- Hoe?
- Ik heb je gezien.
- Serieus? Was jij daar ook?
- Ja.
- Ah. Dan ben je mij niet opgevallen.

Ergens zijn. Niet opvallen. Zo gaat het meestal.

zonder woorden ben ik niemand
zonder taal ben ik niets
ik zwijg nu al dagen aan een stuk
daar valt mee te leven

Hoofd

Beste Raymond,

In jouw hoofd is alles heel eenvoudig. Het is er - zoals je het zelf verwoordt - prettig toeven. Kijk eens aan. Pas aan de buitenkant begint de smeerlapperij. In jouw hoofd zijn er ook geen misverstanden. Dat zing je. Ik gun het je van harte. Toen ik het lied "In m'n hoofd" voor het eerst hoorde, was ik er kapot van. Het hoofd als veilige thuishaven, als baken in de nacht. Prachtig beeld. Als je het mij vraagt - maar niemand vraagt mij ooit wat - hebben we het hier over één van de mooiste liedjes in onze moedertaal. Alleen klopt er iets niet, althans voor mij. Het hoofd als toevluchtsoord? De eigen gedachtenwereld als rustpunt? Mm. Nee. Bij mij is het vaak precies andersom. Binnenin loopt het pas helemaal fout: knetterende kortsluitingen, blokkages en dingen die als los zand uit elkaar vallen. Vaak, maar niet altijd. Als er een hoofdlettermeisje is, dan gaat het goed. (Waar blijf je? Trut.) Wat er ook van zij, het is niet omdat het bij mij andersom werkt dat "In m'n hoofd" minder mooi is. Ik luister ernaar als was het een wensdroom en op die manier raakt jouw lied nogal wat gevoelige snaren bij mij. Waarvoor dank.

p.s. De pianoversie van "Gelukkig zijn" is het állermooiste Nederlandstalige lied. Maar daar durf ik enkel naar luisteren als ik geen last heb van the blues. Misschien luister ik er volgende week nog eens naar.

Raymond Van Het Groenewoud - In m'n hoofd

Schroomvol 2

En ook: 1, 2, 3, 4, 5 (plus nog anderen, want dit is geen exhaustieve opsomming)

Schroomvol 1

Elders en beter: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7

Hoe het zit

'Kijk, het zit zo met jou...' begon hij. O nee, dacht ik, gaan we weer die kant op? Veel mensen schijnen de neiging te hebben om mij 'eens te gaan vertellen hoe het zit' en, bij uitbreiding, 'wat ik eigenlijk eens zou moeten doen'. Dat was mij pas echt goed beginnen op te vallen nadat Sofia mij er eens op gewezen had. En of dat niet vervelend was? Reken maar van yes. Beeld je maar eens in: je gedachten schieten al onophoudelijk alle kanten op, je rumineert dat het een lieve lust is, je bent kortom een beroepstwijfelaar. En dan komt de medemens nog eens in je hersenpan roeren. Terwijl je niemand nodig hebt om krankzinnig te worden. Je bent een grote jongen, dus ook dat kun je in je eentje. Moest je dan nog om levensadvies gevráágd hebben. Maar neen, je krijgt het meestal ongevraagd in je gezicht gesmeten. Zo toppie is hij soms niet, de medemens.

'Kijk...' zei hij. En ik keek naar hem en hoe zijn dunne lippen bewogen. En zijn woorden (geblaat zonder veel wol) gingen geleidelijk over in een zacht zoemen dat mij beter in de oren klonk. En iemand neuriede er wat bij in een achterkamertje van mijn hoofd. En in een andere kamer hoorde ik het geluid van brekend glas. En in nog een andere sliep één van de Meisjes die ooit een hoofdletter hadden gekregen. En er waren nog kamers, elk in een andere kleur geschilderd. Ik kende de namen van de kleuren niet, maar ze waren alvast niet grijs. En al die tijd voerde ik de handelingen uit die tot de modus 'begrijpend knikken' behoren. Je moet hem ook iets gunnen, de medemens.

Kijk, dacht ik, zorg eerst eens dat je minstens één passie in je leven hebt. En kom dan nog eens zeggen hoe het zit. Ik zal luisteren. Maar wacht niet tot ik veertig ben, want zo oud ben ik niet van plan te worden.

Dat lijkt er al meer op

Dewinter en Vanhecke die niet enkel peuten op hun muil krijgen, maar ook nog eens aangeklaagd worden wegens slagen en verwondingen? Dat lijkt er al meer op.

Kwijt

Nog zoiets dat samenhangt met verhuizen: je bent iets kwijt maar je weet het nog niet. Je denkt: het zal ginds wel liggen. Maar ginds is niks. Je denkt: het zit wel in één van de dozen. Maar de dozen raken leeg en worden opgepikt door de vuilkar. Pas dan slaat de vrieskou toe in je maag. Fuck. Kwijt. Echt kwijt.

Dat gebeurde met mijn notaboekje. Kan misschien onbelangrijk lijken, maar dat is ongeveer het meest onvervangbare voorwerp dat ik bezit. Als het zou branden en ik moet één voorwerp redden, dan mijn notaboekje. Of notaboekjes, meervoud. Ik heb al een jaar of zeven de gewoonte om zo'n boekje overal mee naartoe te slepen. Daarin komen dan zinnen, gedachten, citaten, soms gewoon losse woorden. Dreigt mijn boekje vol te raken, dan koop ik tijdig een nieuw. Als ik later creatief wil wezen, dan zijn die boekjes een onuitputtelijke bron van inspiratie. Op het moment dat ik mijn laatste notaboekje kwijtspeelde, was het zo goed als vol. Dat betekende zo veel als: anderhalf jaar aan inspiratie verloren. Ramp. Ik was er fysiek onpasselijk van. Geen honger meer. Knoop in mijn maag.

Maar zie. Een paar dagen na de vaststelling werd ik 's morgens wakker en dacht aan het notaboekje. En opeens zie ik glashelder voor mij hoe ik het gegeerde kleinood in de lades van een bureau opberg. Het bureau op mijn kamer. Een kamer van het internaat. Het internaat van een school. De school waar ik in augustus cursus gaf. Een cursus Nederlands aan Waaltjes. Twee telefoontjes later kreeg ik het verlossende bericht: gevonden en af te halen. En zie, de hemel klaarde op. Vogeltjes begonnen spontaan te kwinkelieren. Hallelujah, de heer was waarlijk opgestaan.

Achterop

Je kan het meestal netjes wegduwen, maar het duikt met steeds kortere tussenpauzes op: de vage indruk dat je als mid-twintiger achterop aan het raken bent. Dat leeftijdsgenoten nu nog wel ergens in je buurt hangen, maar dat er links en rechts al scheuren ontstaan. En ze worden groter, die scheuren. En talrijker. En definitiever. Het enige probleem is dat je niet weet aan welke kant de lafaards staan. Als je dat wel wist, dan kon je misschien alsnog de sprong wagen. Waar die indruk vandaan komt? Geen idee. Of ze terecht is? Nog minder een idee. Wegduwen? Bwa...

Content

Ik kocht een nieuwe gitaarkabel omdat mijn oude gepikt was. Vroeg de mevrouw van de winkel: "Wil je een zakje? Of gaan we het milieu een beetje sparen?" Blij verrast schrok ik op uit mijn grijze overpeinzingen. "We gaan het milieu een beetje sparen!" antwoordde ik bijna jubelend. Verhip, dacht ik bij mijzelve, zou het kunnen dat hier reeds sprake was van een mentaliteitsverandering? Met opgewekte tred wandelde ik naar huis. In het trappenhuis hoorde ik de kinderen van de buren het scabreuze lied "Geef acht! Geef acht! Schijt in je broek met volle kracht!" brengen. Soms lag het contentement gewoon voor het oprapen.

Ach Panamarenko

Iets meer dan een jaar geleden bezocht ik samen met mijn toenmalige buurman de restrospectieve "Panamarenko". Vandaag vond ik de brochure daarvan terug, tijdens een zoveelste poging om de laatste sporen van de verhuis uit te wissen. Zelden zo gepakt geweest door een tentoonstelling.

(ontroerd is niet helemaal wat ik bedoel, gepakt benadert nog het meest het gevoel waarmee ik terug de buitenlucht instapte)

Veel kunstmeneertjes vinden Panamarenko maar een wietegaai. Veel kunstmeneertjes zou ik gaarne het wonder van de duimschroef leren kennen. Als ik tenminste niet zo moe was. Gelukkig zijn er ook heel veel mensen die van Panamarenko houden en hem zien als wie hij is: een zeer groot artiest. De idee die achter al zijn toestellen en creaties is zo mooi zo mooi dat het pijn doet in je buik.

Ach Panamarenko, klein apejong met je schone jongensdromen. Kind van 57. Jij bent nooit gestopt met zweven. Jij bent niet in de practical joke van de volwassenwording getrapt. Jij bent de meest praktisch ingestelde dromer die ik ken. Zijn daar feitelijk geen medailles voor?

Citaten uit de brochure:

"Laat het woord kunst vallen en dan denken de meeste mensen aan een doek, aan verf, aan een borstel, weet ik veel. Maar er is ook poëzie. Ook dat kun je kunst noemen. Veel mensen durven niet zeggen: dat is een knappe fles. Nee, want een fles is maar een fles, denken ze, dat is dus banaal."

"Met een idee ben je niets, je moet het uitvoeren. Alsof je zegt: 'Ik wil naar de sterren vliegen en een vliegende schotel maken, en ik heb al de lijm!' en daar houdt het dan mee op. Nee, als je met iets begint, moet je het ook afmaken."

Kris & Yves

Kris: "Maar ja, ze (Lolo Ferrari) is er niet meer..."
Yves: "Kaboem!"

(gisteren in Man bijt hond)

love & fame & death

it sits outside my window now
like an old woman going to the market;
it sits and watches me,
it sweats nervously
through wire and fog and dog-bark
until suddenly
I slam the screen with a newspaper
like slapping at a fly
and you could hear the scream
over this plain city,
and then it left.

the way to end a poem
like this
is to become suddenly
quiet.

(Charles Bukowski, Burning in water drowning in flame

Potverdikke. Ik vind geen goede boeken meer. En dat kruipt stilaan onder de huid.

How to be alone

I'm not questioning the way I move. I left here for Wisconsin on a Sunday, with practiced inability to gather what comes close to me. I always choose to leave.

Dreaming but indifferent at best. I lay down in the kitchen with a pain across my chest. Desire to be simplified, the way a stone holds heat at night. There's nothing left to prove.

And this is how I learn to be alone. Story of my life is yours to share. A pendulum that swings across so many things. So I will always be first to leave.

I'm not questioning the things you do. Go out all night with strangers on a Friday. My practiced insecurity put prison walls around you, so I know you had to leave.

Proud and independent at your best. You’re curled up with a novel and a sweater on your chest. Desire to be rectified. The foot end of your bed replies "There's space for you to move".

And this is how you learn to be alone. Story of your life is mine to share. A pendulum that swings across so many things. So you will always be the firs to leave.

(Als u nu nog niet op zoek gaat naar de cd "Are you a dreamer?" van Denison Witmer, dan bent u goed gek. Voilà. Het mocht eens gezegd worden.)

zijdelings

Of ik misschien een afkeer had gekregen van bloggen, vroeg jonkvrouwe Cé. Nog niet. Alleen tikt het leven ons soms op de schouder om te vragen of we nog eens komen meedoen. Bovendien wil ik eigenlijk muziek maken en vroeg of laat in uw platenkast geraken, beste lezer. En ik ben een man, dus ik kan effectief maar één ding tegelijk.

nieuw

Ik mag dan wel al post gehad hebben in mijn nieuwe stekje, ik woon er nog niet met volle overgave van lichaam en geest. Hoe ik dat weet? Door mijn neiging alles nog nieuw en op z'n plaats te houden. Ik verschuif de salontafel tien keer op en dag. Ik kan nog geen glas water drinken en het glas gewoon op tafel laten staan tot de volgende dag. Het moet terug naar de keuken, want daar horen glazen thuis. Schoenen mogen niet blijven slingeren maar moeten bij de andere schoenen in de nis. Het raam openen is op dit moment een nog veel te bewuste handeling. Laat ik het raam eens openen. Hop. Kijk, ik open het raam. Het raam van mijn nieuwe appartement. En ik doe het weer dicht. Open. Dicht. Vervolgens ga ik weg, maar bedenk dan dat ik het raam net wou openzetten. De muren zijn ook nog veel te wit en leeg. Er ontbreken nog posters, foto's en andere decoratieve rimram. Voorlopig ontbreekt de wil om mij daarin te verdiepen. Vanmiddag had ik bezoek. Ik was even weg om een boodschap te gaan doen en toen ik terug kwam, was ze er al. Spijt dat ik had. Nu kon ik mijn eigen deurbel niet horen.

Een statement als een ander

Politiek is niet voor romantici.

De Waaltjes (2)

"U spreekt goed Frans," zei de man. Hij was de vader van één van mijn leerlingen en zelf afkomstig uit Vlaanderen. Het was de laatste dag van de cursus Nederlands en dus waren er ouders en rapporten. Hij had mij net naar het Frans horen overschakelen toen de moeder van een andere leerlinge wel erg verward begon kijken. "Tja," antwoordde ik, "het blijft de tweede landstaal, hé?" De man lachte groen: "Maar voor hoe lang nog?" Ik antwoordde dat het wel geen zo'n vaart zou lopen. Er waren ongetwijfeld betere momenten om uit te leggen dat België al lang niet meer bestaat.

Grote klasse

De Waaltjes

Alleman moet mee in de vaart der volkeren, dat staat buiten kijf. Daarom onderwijs ik af en toe Nederlands aan Waaltjes. Zo ook afgelopen week. Om volgende anekdote te kunnen kaderen moeten jullie weten dat de deelnemende francofoontjes vooral uit hogere, vaak adellijke kringen komen. Mensen met drie achternamen en evenveel badkamers. Eén kereltje mocht bijvoorbeeld "tante" zeggen tegen de vrouw van onze toekomstige vorst. Niet dat ik van zoiets omver val, maar ik geef het u maar mee in het kader van het kunnen kaderen.

Op het einde van een les waarin ik mijn leerlingen onder andere een liedje had laten horen met behulp van een iPod en twee luidsprekers, keek één van hen nieuwsgierig naar mijn mp3-speler. Gadgets interesseren mij doorgaans niet en "mee zijn" nog minder, maar met dat witte doosje was ik toch wel heel erg blij. Je volledige muziekcollectie altijd binnen handbereik! Dat zoiets tegenwoordig al kon! De techniek stond toch voor niks meer! Ja, soms deed het mij zelfs even geloven dat het alsnog goed zou komen met de wereld. De jongen vroeg of hij het apparaatje even van dichterbij mocht bekijken, en omdat ik steeds vaker een vriendelijk mens poog te zijn, zei ik van ja. "Die verwondering!" dacht ik bij mijzelf. "Hoe schoon!" Onderzoekend liet hij de iPod door zijn vingers glijden, tot hij opeens ontgoocheld opkeek: "Ah, maar et ies maar één oud model, hein?"

(Hm, ben ik het of worden mijn anekdotes er ook niet bepaald sterker op?)

In je hals

Uren die zich ongemerkt gaan strekken en dagen worden. Dichtbij liggen oksels te rusten. Er is wel iets, maar verder niets of niemand. Geen ander mens en het geeft niet eens, want andere mensen worden overschat. Wat dus precies de soort van gedachte is die ik daar niet meer zal hebben. Niet meer nooit niet meer. Maar het is wel zo, van die mensen of nee, toch niet of het maakt op het einde van de rit niet veel verschil. Als maar één keer enzovoort. Gewoon eens enzoverder. Niet moeilijk. Vanzelf. Vlekkeloos. Aan snelheid winnen en gaandeweg goed worden tot ze ons benijden. Ha. En dan, op een nacht, knip ik je haren af. Als van een moffenhoer. Eens zien wat er dan gebeurt.

Mea culpa

Schrijf nog eens wat? Jaha. Het is niet dat ik niet wil. Al enkele dagen op rij heb ik vergeefse pogingen ondernomen om deze blog aan te vullen. Maar ik zou niet weten over wat te schrijven. Echt niet. En dus zwijg ik liever. Alles beter dan te gaan "vertellen hoe mijn dag was". Juk!

Aan al die vervelende bloggers, inclusief mezelf: je privéleven interesseert anderen geen reet. Geen reet. Rrrrrrrrrreeet. Reet. Is dat spijtig? Zeer zeker. Maar het is nu eenmaal zo. Afwachten of Yves Leterme daar met zijn formateursnota "De kracht van mensen" iets aan zal veranderen. Go Yves!

Mooie liederen en dito videoclips daarentegen, dat gaat erin als zoete koek. Huppakee! En vergeet het niet, beste kijkbuiskinderen: "The more you change, the less you feel."

Bukowski buitenspel 2

Ik zou kunnen blijven citeren uit Factotum, al kan ik niet precies zeggen waarom volgende passage mij raakt:

Gertrude moved her body to the music, moved her head to the music, and looked into my eyes.
"You have a very strange face," she said. "You're not really ugly."
"Number four shipping clerk, working his way up."
"Have you ever been in love?"
"Love is for real people."
"You sound real."
"I dislike real people."
"You dislike them?"
"I hate them."
We drank some more, not saying much. It continued to snow. Gertrude turned her head and stared into the crowd of people.
(Charles Bukowski, Factotum)

Bukowski buitenspel

Bloggen met Bukowski onder de huid (want Factotum net uit), dat zou moeten resulteren in donkergroene tristesse. Zo niet dezer dagen. Mooi niet. Er waait een gunstige wind door mijn hersenkamers. Het gaat (een beetje) vooruit. Er komt (met mondjesmaat) schot in de zaak.
Twaalf stuks, mijn beste lezer! (Twaalf wát, blogger van mijn voeten?) Twaalf stuks, onder de loep genomen, geregistreerd en goedgekeurd door ouwe rotten in het vak. (Twaalf wa-hat?) Een mens zou voor minder tevreden zijn. De beklemming van Bukowski's boeken wordt er niet minder op, maar ik kan er net dat tikkeltje beter tegen:

When I got back to Los Angeles I found a cheap hotel just off Hoover Street and stayed in bed and drank. I drank for some time, three or four days. I couldn't get myself to read the want ads. The thought of sitting in front of a man behind a desk and telling him that I wanted the job, that I was qualified for a job, was too much for me. Frankly, I was horrified by life, at what a man had to do simply in order to eat, sleep, and keep himself clothed. So I stayed in bed and drank. When you drank the world was still out there, but for the moment it didn't have you by the throat.

(Charles Bukowski, Factotum)

Zo is het niet gegaan

(Ik kom stilaan tot het besef dat ik mijn eigen herinneringen niet kan vertrouwen.)

De Vlaamse klei

Het is vreemd hoe mensen zich vastklampen aan de morzel grond waarop ze geboren zijn. Niet dat ik anders ben. Er schuilt weliswaar een gigantische aantrekkingskracht in de gedachte om alle bruggen op te blazen en nooit meer boven water te komen. Jezelf te begraven in een uithoek van de wereld, bijvoorbeeld in het Antilliaanse zand. Los van alles wat je vertraagt en verzwaart: familie, herinneringen, gewoontes...

Maar tegelijk zegt iets me dat ik het niet zou kunnen. Om te doen wat ik doe, moet ik mijn taal rondom mij kunnen ruiken en voelen. Haar geweld aandoen. Af en toe eens in haar hals bijten. Als Raymond van het Groenewoud verzucht: 'Trek me uit de Vlaamse klei', dan zucht ik met hem mee, maar ik zal altijd weer terug moeten.

De verre wegen lonken alleen maar zo nadrukkelijk omdat er iets als een thuis is, die hen 'ver' maakt.

weg

geen gsm
geen computer
drie dagen het hoofd leeg maken
vanaf

nu

eender wat

zaterdagnacht en het lelijke kind belgië is net jarig geweest. daar dronken we op, alle redenen zijn goed. later vond ik mijn uitgeschopte sandalen even niet meer terug (ik ben goed in kwijtspelen) maar ze lagen gewoon onder de zetel. verschoning, ik bedoel natuurlijk zitbank. (ga toch wandelen, stelletje taalpuristen. zitbank, hoe komt een mens erop? niemand gebruikt dat woord. niemand. en de taal is nog altijd van de taalgebruiker.)

er moet dringend nog eens iets gebeuren. eender wat. leven in de brouwerij. poppen aan het dansen. juli is begot al bijna verschwunden, slaat de schrik me om het hart. nu niet gaan krijsen, niet op dit uur. zat er weer teveel existentiële angst in de wijn? dat stond niet op de doos.

Drie dingen

Dat het nog steeds een onbeschrijfelijk genot is om opeens die ene laatste zin te vinden waardoor een tekst als geheel in de juiste plooi valt.

Dat deze blog al een paar weken in een soort zomerslaap verzonken is. Te druk met niksen.

Dat Kamagurka mijn gedachten gelezen heeft (zie citaat), al hoorde ik gisteren nog Ed Harcourt op Stubru. Er is nog hoop.

"Verdomme, wat een slappe koek op die radio. Niets wat nog verrast. Niets wat er niet evengoed niet had kunnen zijn. Als het geen noodzaak heeft, laat het dan toch. Er moet een dwingende toestand zijn waardoor je die dingen maakt."
(Kamagurka in De Morgen van 14 juli)

most of the time i got nothing to say

zo mooi wordt het nooit meer, dacht ik, terwijl "oh my sweet Carolina" voor de vijfde keer die dag door de kamer schalde. was trying to find me something but I wasn't sure just what. ketsend van muur tot muur, tussen de dozen die staan te wachten op de verhuis. ingepakt verleden. bought a borrowed suit and learned to dance. tap tedap dap. leren dansen, dat is iets voor mijn volgende leven. dansen doe ik niet. zéker niet als men begint aan te dringen. de eerste dozen had ik nog min of meer logisch gevuld, daarna begon al snel de complete willekeur te overheersen. logica is zo saai. funny how they say that some things never change. zo mooi wordt het nooit meer. niet deze krocht van een kamer, daarvoor valt ze toch net te licht uit in de vergelijking met het nieuwe appartement. ryan. die wordt nooit zo mooi meer, dacht ik. up here in the city feels like things are closing in. the sunset is just my lightbulb burning out. (oh de zoete grond waar ik geboren ben) op je eerste soloplaat meteen maar een klassieker schrijven. come pick me up. één klassieker? take me out. een handvol klassiekers. fuck me up, gij trut. steal my records. wat moet je daarna nog op al je andere platen? doorslagjes maken, dacht ik. en ik zuchtte op gekunstelde wijze.

niet waar natuurlijk, het werd later nog vaak zo mooi. bijna toch. telkens op een haar na. en kijk. gisteren nieuwe cd gekocht en nu twijfel ik of er een derde lied van ryan mijn eeuwige top tien binnengesijpeld is. voorlopig in elk geval. (gezocht: bevallige jongedame om met vingernagels het kiekenvlees van mijn armen en rug te schrapen. gelieve zich te onthouden indien niet ernstig)

Personages

Vaak heb ik zin om in het holst van de nacht weg te gaan. Vooraf tegen niemand iets zeggen. Niets meenemen ook, behalve dit broeierige lijf dat nooit slaapt. Geen enkele keer achterom kijken, want dan word ik blind. Hier en daar zal aan het oppervlak wel wat gemis vertoond worden en er zullen misschien mooie rituelen zijn. Maar daarna wordt alles terug gewoon.

Ik vorder gestaag en net als ik mij begin af te vragen wat ik ook al weer aan het doen was, of ik misschien voor iets op de vlucht was, of ik daarentegen iemand op de hielen zit, net dan kom ik waar de lucht het land weer raakt. Waar platen nooit blijven hangen. Waar ik geen lijken in mijn kast heb en andere mensen geen bordkartonnen personages zijn. Waar ik zelf geen bordkartonnen personage ben.

Iemand zonder naam verzorgt er zwijgend mijn stukgelopen voeten en vermoeit mij niet door te willen weten wie ik ben. Kleine handelingen volstaan om alle tijd die ons nog rest op te vullen.

In de marge van het wereldgebeuren vraag ik mij af

hoe lang het al geleden is dat ik de zee nog heb gezien.

op consequente wijze inconsequent

Dat ik eergisteren nog het compleet tegenovergestelde beweerde van wat ik vandaag zeg. (harde stem) Niet waar. Wel waar. Niet waar. Wél. (Ik word letterlijk geciteerd en er gaan inderdaad wel wat belletjes rinkelen) Zou het? Ja, echt.

Dat ik dus mezelf tegenspreek en niet consequent ben. Ha. Heb ik al vaak mogen horen. Pleeg ik ook vaak over mijzelf te zeggen: "Ik ben alleen maar consequent in mijn inconsequentie." Omdat ik er genoegen in schep om dat over mijzelf te zeggen. (Terwijl ik het eigenlijk uit een liedjestekst gepikt heb.) Het klopt ook. Maar amusant is het niet.

(Het verlangen om onszelf te zijn is meestal niet zo groot)

En toch. Als je het moment per moment bekijkt. Vind ik mezelf helemaal niet zo inconsequent. (Maar mag dat?)

Op de vlucht voor Fata Morgana

Mensen die daarvoor gestudeerd hebben, zeggen dat Fata Morgana goed is voor de sociale cohesie. Daar wil ik verder geen grote uitspraken meer over doen, want ik heb al het hele weekend op mijn kop gekregen omdat ik het waagde daar enkele kanttekeningen bij te maken. Ik zou een elitarist zijn en zo. Gewoon accepteren dat er (1) ook mensen zijn die Fata Morgana een irritant programma vinden en (2) niet meteen hun broek willen afsteken van zodra ze een cameraploeg aan de horizon zien verschijnen, dat zat er blijkbaar niet in.

Een statement als een ander

Toeval is voor mietjes.

Brief aan het thuisfront

Moederlief,

Langhe zult ghij reikhalzende hebben uitgekeken naar nieuwsch van uw zoon-soldaet. Met dit schrijven wil ik mij daervoor bij u en ons vader verontschuldighen en algelijk melden dat ik het - de omstandigheden indachtig - goed stel. Al die daeghen heb ik goed gegheten en gedronken (vooral dat laetste was gelijk gewoonlijck geen probleem voor uw kapoen). De strijd was zwaer, de cursussen dicke. Maar is het geen groote waarhede dat gij gheen ommelet kunt maeken zonder een ei te breeken, gelijk ons vader dat immer zo schoon zegt? Waarlijk wijze woorden. De nachten waren kort en de daeghen langhe. Ik heb geschreid van misérie en gevloekt om al dit leed, waarvan een mensch zich afvraeght: waarom toch, lieveheer, waarom? Maer heden kan ik u zeghen dat uw geduld ten langen leste de moeite waerd geweest is en dat uw zoon-soldaet afzwaait. Gijlie kunt dus voortaan met minder zorgelijcken trek op uw gezicht over uw tweede kind praeten tegen vrienden en kennischen. Niet dat ik u kan beloven dat ik voortaen al mijn kinderlijcke dromen heb opgeborghen en dat het vanaf heden allemael vanzelve goed zal komen met mij, maar ik heb het studeren dan toch al vaarwel gezeghd, nietwaer?

Tot spoedig,

Uw zeer geneghen zoon

Prachtige zin uit een middelmatig boek:

"Alle dagen waren voorspelbaar maar op geen enkele waren wij voorbereid."

(De helaasheid der dingen, Dimitri Verhulst)

Dingen die ik nu eenmaal doe

Het koffieapparaat aanzetten zonder dat er een tas onder staat. Niet voor de eerste keer. Mooie smeerboel geef dat.

(voor onze noorderburen: "tas" in de zin van "kopje")

(niet in de zin van "sjakos")

(voor onze noorderburen: "sjakos" in de zin van "handtas")

Wat moet ik aanvangen met die stilaan karikaturale verstrooidheid van mij?

De Blijde Boodschap

Ik zat met kloppend hart voor de kleurentelevisie,
en dacht: "Zijne Heiligheid zal toch wel gewag maken
van het toenemend verval der zeden?"
En ja hoor, nauwelijks was hij begonnen, of ik hoorde al:
decadentia, immorale, multi phyl ti corti rocci;
influenza filmi i cinema bestiale
contra sacrissima matrimoniacale
criminale atheistarum rerum novarum,
(et cum spiritu tuo), cortomo:
nix aan de handa.
Het was jammer, dat het zo kort duurde.
Maar toen het uit was, was er fijne muziek van het leger.
Ik vind dit leven al geweldig. En straks nog
het eeuwig leven in de Hemel. Je vraagt je wel eens af:
"Waar hebben wij het aan verdiend?"

(Gerard Reve)

Leuven op zondag

Geen kat op straat. Alle winkels dicht. Op gezette tijden tracht de beiaard het verloren gevoel van tussen de gevels weg te klingelen. Af en toe waait er een groepje toeristen door mijn straat, uit koers geslagen door het weer dat maar wat aanmiezert. Duidelijk het verkeerde moment gekozen voor een dagje Leuven, denkt de sadist in mij. Ik hoor ze abnormaal luid praten. Kwestie van de sfeer erin te houden? Nog een paar uur en dan is het tijd voor de blijde intrede der studenten. Dat ze de zon maar meebrengen.

Bootleg bar

Nick Drake - Blues run the game (Jackson C Frank cover) (rechts klikken + opslaan als)

komt mij zoeken in engeland, lieveke
of misschien in spanje
waar ik ook naartoe ging
't is overal het zelfste

brengt alleszins een fles whisky mee, lieveke
of gin of iets anders tegen den dorst
ik verspeel hier al mijn vuil geld
aan de roomservice

want als ik niet drink, lieveke
dan waart ge rond mijn gedachten
en als ik niet slaap, lieveke
zit ik gegarandeerd te snotteren

probeert eens een andere stad, lieveke
misschien een ander land
waar ik ook naartoe ging
't is overal het zelfste

misschien op een dag, lieveke
zo ergens tussen overal en nergens
word ik wakker en ben ik ouder
dan toen ik ging slapen
veel en veel ouder
en dan hou ik op met proberen

komt mij zoeken in engeland, lieveke
of misschien in spanje
waar ik ook naartoe ging
't is overal het zelfste

Een statement als een ander (toppie)

Een appartement in het centrum van Leuven is toppie.

(de verhuis daarentegen? wijlie zullen zien)

Zelfhulpmethode

Ten behoeve van de lezers die net als ik moeite hebben met het in de praktijk brengen van plannen ga ik kort de methode toelichten die ik onbewust ontwikkeld schijn te hebben. Let wel: het gaat hier slechts om een hulpmiddel, geen normatief apparaat. In navolging van Langeveld wil ik jullie immers tot zelfverantwoordelijke zelfbepaling opvoeden. Er zijn twee zaken die men kan doen:

A. Het plan in stappen onderverdelen. Zo bouw je de theoretische mogelijkheid in om er na elke stap mee te kappen, waardoor je elke stap veel sneller kunt zetten. "Laat ik eerst dat maar eens doen, voor de rest zien we dan nog wel." Zo schuif je langzaam maar zeker op richting doel.

B. Zorgen dat je niet terug kan. Dat is natuurlijk de ideale situatie: een stap zetten die je voor een voldongen feit plaatst. Als de twijfel later nog aan je kop komt zeuren om er toch maar mee op te houden, kan je enkel zeggen: sorry, no can do, amigo.

Vergelijk dat laatste met telefoneren. Ik haat telefoneren. Echt haten. Ze moesten Graham Bell - dat was hem toch? - aan zijn eigen telefoonsnoer opgehangen hebben toen hij met zijn duivelse toestel op de proppen kwam. Maar als een telefoontje dringend moet gebeuren, dan doe ik het volgende: (1) diep inademen, (2) snel het nummer typen, (3) "iiiiiiii, wat moet ik zeggen wat moet ik zeggen" denken en krampachtig de reflex tot inhaken onderdrukken, (4) het telefoontje op een volwassen manier afhandelen, (5) "dat heb ik knap gedaan" denken.

Op zolder

Vanmorgen ben ik in alle vroegte op zolder geweest. Alles sliep nog. Ik klom de ladder op en duwde het luik omhoog. Stof in mijn neus. De houten vloer voelde warm en grijs onder mijn blote voeten. Toen de zomers nog langer duurder, speelde ik vaak in mijn eentje op zolder. Dwalen tussen oude kasten, snuisteren in dozen en kijken naar wat oud, vergeeld en bijna vergeten was.
Toen de zomers al iets korter waren, maar nog altijd lang genoeg, verstopte ik naar koffie geurende schatkaarten op diezelfde zolder, om ze daarna toevallig te ontdekken samen met mijn jongere broer. Ik weet niet wie er het hardst in geloofde, hij of ik. Het mysterie zelf bedenken en dat daarna uit alle macht proberen te vergeten. Niets verandert ooit.
Vroeger was ik bang om in een huis te wonen waar geen mama of papa waren. Wat dan met inbrekers? Wat als ze binnen raakten en mijn achtervolgden tot op de hoogste verdieping en ik door het raam moest klimmen om daar op een smalle vensterbank te gaan zitten?
Inbrekers zijn mijn grootste zorg niet meer. Ik heb weinig dat het stelen waard is. Maar wat moet ik met de nieuwe schatkaarten van vandaag? Heb ik genoeg durf om ze voor echt aan te zien? Laat ik het maar eens toegeven: ik ken niks van het leven. Ik kan er niet mee om. Elke dag is blinde paniek en alle hens aan dek om buiten te komen. Maar ik heb één groot voordeel: de mensen die zelfverzekerd door de dagen wervelen, hen geloof ik niet. Ze liegen dat ze zwart zien. Ik ken niks van het leven, maar jij ook niet. En jij ook niet. Dus, waarom dan niks wagen?

Vanmorgen ben ik in alle vroegte op zolder geweest. Tussen het stof heb ik gezocht naar mijn stoute schoenen. Binnenkort zou ik ze wel eens nodig kunnen hebben.

Toen ik nog dichter was

begon ik eens een gedicht met

ik heb je lief mag vandaag
geen dichter meer zeggen

Dat had ik toch maar mooi gezegd. Geen speld tussen te krijgen. Een waarheid als een koe. Toch zal ik julie het vervolg besparen. Tenen konden immers al eens gaan krullen. En intussen pleeg ik al lang geen poëzie meer. (Tenzij occasioneel om indruk te maken op de vrouwen van mijn levens?)

Ondertussen aan kassa 4

Maandag 11 juni: een oud dametje laat twee bengels met enkel een zak snoepjes voor. Ze kijkt naar mij en glimlacht ontwapenend. "Ze hebben niet veel bij, hé?"

Zaterdag 16 juni: een oud dametje komt in paniek aan de kassa waar ik aanschuif melden dat ze het klantenkaartje van haar vriendin kwijt is. Dat ze een uurtje geleden haar boodschappen kwam doen en dat ze het kaartje in de machien gestoken hebben en het daarna niet teruggegeven hebben en dat ze het al aan die kassa gaan vragen is en het is nochtans hetzelfde meiske maar ze zegt dat ze van niks weet en wat moet ze nu doen? Het is het klantenkaartje van haar vriendin... De kassierster bekijkt haar alsof ze een stuk stront is en repliceert spottend dat die kaartjes helemaal niet "in de machien" gaan en snauwt dat ze nog maar eens "tegoei" in al haar zakken moet zoeken. Het dametje druipt af.

Maandag 11 juni en zaterdag 16 juni: ik sta in de rij aan kassa 4 en doe niks.

Kleine Neef rapporteert

Kleine Neef komt aan mijn mouw trekken. Ik ben piano aan het spelen dus ik denk: laat mij gerust, apenjong! Maar opgeven kent hij niet. Dus vraag ik uiteindelijk maar:

- Wat blieft ge, Kleine Neef?
- A'on!
- A'on?
- A'on! A'on! A'on!
- Euh... zeker dat.
- A'on! A'on! (op elke "on" priemen zijn twee wijsvingertjes driftig omhoog en bij mij begint er langzaam een oude Belgische frank te vallen)
- Ballon? Luchtballon? Heb je weer een luchtballon gezien?
- Ja! A'on!
- Waw, straf!
- *glunder*

Ik heb het verhaal gecheckt bij zijn moeder en het klopt.

Bootleg Bar voor de studerende mens

The Beatles - While my guitar gently weeps (acoustic version) (rechts klikken + opslaan als)

De Beatlesklassieker zoals u hem nog nooit hoorde. Geen tingelende piano en zoete harmonieën. Enkel George Harrison en zijn acoustic, die - als je goed luistert - inderdaad zachtjes huilt. Voor wie het nog niet wist: The Beatles telden naast twee briljante songschrijvers (John en Paul) ook nog een heel goede (George).

Pas toen ik deze verstilde versie hoorde, drong de grootsheid van dit nummer helemaal tot mij door. Man. Zie hem daar zitten. Hij kijkt naar de vloer en merkt schijnbaar achteloos op dat er wel eens geveegd mag worden. Alsof hij zich daarover zorgen maakt. Hij zegt dat je uit iedere fout wel iets leert, maar kan de grauwe ironie niet uit zijn woorden weren.

Deze is voor alle studenten die vannacht boven boeken zullen zwoegen (en dus ook voor mij). Weet dat wij met velen zijn, broeders en zusters. Als ik rond middernacht naar de nachtwinkel sjok en die vele nog verlichte raampjes aanschouw, zal ik aan jullie denken. En wie weet, misschien kruisen onze wegen wel.

I look from the wings at the play you are staging
While my guitar gently weeps
As I'm sitting here doing nothing but aging
Still my guitar gently weeps

gedicht van o

er is een gedicht van o (en van ik weet het niet) dat ik zelf geschreven wou hebben. van besta en wees mooi ook. en van het leven dat een brood is om in te bijten. persoonlijk wil ik je vooral een keertje zoenen terwijl het onwedert en de hemel op onze kop dreigt te kledderen. maar in jouw brood wil ik ook wel eens bijten en over je appels van plezier zwijg ik beter, er zijn nog kinderen wakker.

(waar komt dit opeens vandaan?)

Als vandaag

Dagen als vandaag. Vogels vallen steendood uit de lucht. Een fietser kan voor je ogen en met krijsende remmen nog net een auto ontwijken. Later hoor je de buren met gedempte stemmen praten op de gang. Wat zeggen ze? Over wie? Net voor de middag begint men buiten de straat open te breken. De glazen rinkelen in de kast. Graafmachines hakken in op het asfalt en tegelijk hoor je de stilte kraken. Er zit iets scheef. Er is iets niet in de haak met deze dag, maar wat? Je kan er je vinger niet op leggen. 's Avonds ga je naar een feest. Niet voor lang, want je kent er toch niemand en de mensen tegen wie je wel wat wil zeggen staan te ver weg. Een onbekende jongen doet uit medelijden een poging om een gesprek te beginnen, maar je zegt dat je naar het toilet moet en gaat in plaats daarvan naar huis. Je lichaam voelt warm en ziek. Je drinkt een glas water en kruipt daarna in bed. Er draait iets verkeerd. Je wil weten wat het is, maar je ogen worden zwaar en morgen is het weg. Je zoekt pen en papier en schrijft: "wat houden wij nog over als de lichten zijn gedoofd en ieder voor zich ligt te wachten in zijn vel?" Fucker, denk je. Fucker.