Ik wou koffie zetten maar kreeg geen filter uit het pakje omdat mijn handen teveel trilden. Dat heb ik vaker en ik kan niet begrijpen hoe dat komt. Weinig slaap en zenuwen zijn wel twee factoren die zeker een rol spelen.
Weinig slaap was het niet. Als je om 11 uur opstaat, kan dat moeilijk. Alhoewel. Maar goed, weinig slaap was het dus niet.
Zenuwen waren het wel.
Gaat Oran trouwen? Nope. Heeft hij een sollicitatiegesprek voor de job van zijn leven? Nope. Hoorde hij een inbreker in de woonkamer en wou hij hem gunstig stemmen met een lekker kopje koffie? Niets van dat alles. Hij gaat vanavond naar een concert. Gewoon.
Absoluut een stompzinnige reden om zenuwachtig te zijn en ik schaam mij er ook voor. Op zo'n momenten wil ik normaal zijn. En uitsluitend zenuwachtig worden voor de Grote Dingen Des Levens. En niet zenuwachtig worden omdat ik vanavond gewoon maar een muzikale held aan het werk ga zien en ik vanuit de grond van mijn hart hoop dat hij niet gaat sucken. Want dat doen helden tijdens optredens wel eens.
Anyway, vandaag (en vaak) is mijn lievelingslied "The sea and the rhythm" van Iron & Wine. Een tekst die zowel poëtisch-dromerig als oedipaal-ranzig is. De altijd zalvende en hypnotiserende stem van Sam Beam. En twee solo's op banjo die telkens opnieuw diepe krassen in je ziel kerven.
Ik zou eigenlijk liever hebben dat ze dat lied vanavond niet spelen.
Weinig slaap was het niet. Als je om 11 uur opstaat, kan dat moeilijk. Alhoewel. Maar goed, weinig slaap was het dus niet.
Zenuwen waren het wel.
Gaat Oran trouwen? Nope. Heeft hij een sollicitatiegesprek voor de job van zijn leven? Nope. Hoorde hij een inbreker in de woonkamer en wou hij hem gunstig stemmen met een lekker kopje koffie? Niets van dat alles. Hij gaat vanavond naar een concert. Gewoon.
Absoluut een stompzinnige reden om zenuwachtig te zijn en ik schaam mij er ook voor. Op zo'n momenten wil ik normaal zijn. En uitsluitend zenuwachtig worden voor de Grote Dingen Des Levens. En niet zenuwachtig worden omdat ik vanavond gewoon maar een muzikale held aan het werk ga zien en ik vanuit de grond van mijn hart hoop dat hij niet gaat sucken. Want dat doen helden tijdens optredens wel eens.
Anyway, vandaag (en vaak) is mijn lievelingslied "The sea and the rhythm" van Iron & Wine. Een tekst die zowel poëtisch-dromerig als oedipaal-ranzig is. De altijd zalvende en hypnotiserende stem van Sam Beam. En twee solo's op banjo die telkens opnieuw diepe krassen in je ziel kerven.
Ik zou eigenlijk liever hebben dat ze dat lied vanavond niet spelen.
4 opmerkingen:
Als helden sucken, vergeef je hun dat. Dat is het voordeel van helden, dat ze overal mee wegkomen. Omdat ze toevallig heel erg geweldig zijn, ook als ze dat even niet zijn.
Had ook graag willen gaan trouwens, maar kan niet terug thuis geraken, verdomme. (en moet morgen vroeg beginnen werken.) Soit.
Geniet ervan! It's gonna be great.
Ik ging juist eens een aha!!-tje plaatsen door wonderlijk te voorspellen naar welk concert je zou gaan. Maar daar zeg je het dan, op't einde. Boe!
oh. En in de titel ook.
Tsst
ik vind niet dat helden overal mee wegkomen. helden kunnen juist snel vallen en dan is het veel moeilijker om ze op een voetstuk te plaatsen.
een mevrouw die ik ken, houdt van gedichten. vroeger liet ze haar boeken nog signeren door de dichter zelf. zo vielen ze bijna één voor één van hun voetstuk. omdat het toch niet zulke fijne mensen waren, of om andere redenen. nu vermijdt ze het om haar helden te ontmoeten. ze heeft er ook niet zo veel meer over.
maar helden die niet van hun voetstuk vallen, compenseren alle gevallen helden!
en wat ik hiermee wil zeggen is, euh..
Een reactie posten