Op tv jagen ze een groep gehandicapten door de jungle van Nicaragua. Oh's en ah's in alle media. Moedig. Grenzen verleggen. Ha. Voelt niemand diepe plaatsvervangende schaamte voor de zieke geest die dit bedacht heeft? Ik kan er niet naar kijken zonder dat mijn maag keert. Ik denk DOE DAT NIET, ZET JEZELF NIET ZO TE KIJK maar ik schijn het verkeerd voor te hebben. Dit is hartverwarmende televisie, zegt men.
Op tv benen ze de gevoelens en ervaringen van enkele kankerpatiënten uit tijdens hun laatste weken. Kanker? Camera op je snuffer. Kan best zijn dat zoiets therapeutisch werkt voor de mensen in kwestie, maar die beelden gooi je niet op de buis. Nooit niet. Sterven doe je alleen, en niet voor de neus van kijkend en chipsvretend Vlaanderen. Presentator Kobe Ilsen mag dan al in Humo veel blabla verkopen over zijn programma, laat ons vooral niet vergeten hoe de mens in televisieland is terecht gekomen: als regisseur van Temptation Island. Dat zegt me dunkt genoeg.
