over groene anjers praten. lieve onzin vertellen. klauteren en zinderen en als klimop over elkaar heen woekeren. soms een arm of been te veel en toch passen als puzzelstukjes. vastklampen, op het radeloze af om nooit meer enzovoort. na een paar ijdele pogingen dan toch de ander lossen en wegdrijven. of nog even op de tast terugkeren. haar daarna definitief verliezen in een open zee van slaap. maar bij het rood van de morgen elkaar trillend terugvinden en terwijl de geluiden van de buren binnensijpelen opeens beseffen dat je precies daar bent waar je moet zijn. in deze kamer, dit duizelende lichaam.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
mooi!
Ik antwoordde een beetje op je vraag (zie bovenste blog).
Een reactie posten