In Nederland

De hele uitstap was in een bevlieging tot stand gekomen: een gewezen studiemakker, die intussen in Nederland theaterregie studeerde, informeerde mij via mail over zijn afstudeervoorstelling. Ik probeerde mij te herinneren hoe lang het intussen al geleden was dat ik hem nog gezien had en een loodzwaar schuldgevoel overviel mij.

Gedeelde schuld is halve schuld en dus forwardde ik de mail in een opwelling naar een aantal andere oud-studiegenoten, met als toegevoegde boodschap: "Zouden wij daar niet naartoe moeten gaan?" Ik dacht dat de kous daarmee af was en mijn schuld meteen ook ingelost. Meestal werd op dergelijke initiatieven immers nogal lauwtjes gereageerd, ook door mij. Wat voorbij is, is voorbij, weet u wel?

Ik weet ook niet precies waarom het nu anders uitdraaide. Misschien dat we allemaal het gevoel hadden dat het gewoon nog eens tijd was en verder geen gezever. Zo kwam het dat we ons opeens met een achttal germanisten in fokin Breda bevonden. En toen ik op een bepaald moment even in geen van de gesprekken betrokken was en wat rondkeek, overviel mij het gevoel dat het - ouwe sentimentele sok die ik ben - "net als vroeger was".