Ze is soms een heel klein beetje gek. Op reis in Toscane wil ze om half zes 's morgens opstaan. Foto's maken van de zonsopgang. Toscane? Prachtig. Zonsopgangen? Mooi! Half zes 's morgens? Auw zeg. Dus zeg ik: goed schat, sta gerust op schat, maar laat mij dan wel slapen schat. En met die solide afspraak gaat het licht uit.
De volgende ochtend word ik met veel enthousiasme wakker geschud. Ik heb vijf volle minuten nodig om planeet aarde te bereiken en in het halfduister mijn allerliefste te onderscheiden. Ze ratelt dat het zo mooi is buiten en dat ik moet komen kijken en en en... Op automatische piloot hijs ik mij uit bed en stommel naar het raam en zie dat ze gelijk heeft. Het uitzicht op het ontwakende Toscane is inderdaad prachtig. Maar ik denk ook: waarom zo vroeg schat, ik ben doodmoe schat, ik kan mijn ogen nauwelijks openhouden schat, ik wil naar mijn bed. Maar ze is zo lief als ze hyper is en ze straalt en hupst in haar slaapkleedje en mijn hart loopt over en ik denk nondedzju ik kan geeneens een ochtendhumeur krijgen.
2 opmerkingen:
U zegt dat mooi zo...
mooi mooi
Een reactie posten