Wat schaft de iPod?

Het is al een eeuwigheid geleden dat ik nog eens over muziek schreef en daar gaan we eens verandering in brengen. Niet dat u daar zit op te wachten, vermoed ik. Maar muziek blijft mijn grootste obsessie, weliswaar op de voet gevolgd door literatureluur. (Voor de enkelingen die het zich nog herinneren: de vorige incarnatie van deze blog heette niet voor niks "Music is the soundtrack of our lives").

Maar genoeg geëmmerd. Wat schaft de iPod dezer dagen? Een overzicht van cd's en losse songs die meer dan regelmatig de revue passeren:

* Akattemets (Het Zesde Metaal):
Debuut-cd van de West-Vlaamse zingerzonger Wannes Cappelle. In tegenstelling tot bij Flip Kowlier klinkt het gebruik van het West-Vlaams hier niet als louter een gimmick, maar als pure noodzaak. Wannes is een streekgenoot, maar ik moest toch diep in mijn lagereschoolherinneringen graven voor ik weer wist wat 'toppen voe katsjee' betekende.
Er staat niet echt een minder nummer op Akattemets (vrij vertaald: 'als ik op een bepaald moment'), maar ik werd toch het meest getroffen door het lied 'Gasten', over een uitgeweken West-Vlaming die met weemoed zijn geboortestreek bezingt: 'Maar ik ken de weg nog naar min roots en d'uren van de treins. 'k Weet nog 't huis zijn van min ouders: rechtedeure vanaf de statie en ton naar links. Zoe 't der nog altijd staan? 'k Zoe beter toch nog ne keer gaan.'

* Broken Man's Lament (Emmylou Harris):
Beklijvend epos, gezongen door de beste countryzangeres ooit. Terug te vinden op haar laatste plaat 'All I intended to be'.

* For the Widows in Paradise, For the Fatherless in Ypsilanti (Sufjan Stevens):

* I dug up a diamond (Mark Knopfler & Emmylou Harris)
Mijn meisje is niet alleen lief en mooi, ze laat mij ook prachtige liedjes horen. Een mens zou voor minder twee duimen opsteken naar god-de-vader-in-de-hemel en "Well done!" prevelen. Ook haar opmerking dat ze evengoed 'abbedabbedaime' zouden kunnen zingen klopt als een bus.

* My Morning Jacket:
Dé ontdekking van de laatste weken is toch deze band. Kende ik tot mijn grote schaamte nog niks van. Als u hetzelfde denkt, dan gaan we daar eens verandering in brengen, eerst met het hartverscheurende 'I will be there when you die'. Niet meer dan demokwaliteit, maar toch ontroering gegarandeerd bij elke nieuwe luisterbeurt:

Deze 'Bermuda Highway' is niet minder mooi:

En tenslotte 'Golden', zomermelancholie van het zuiverste water: