Toen ik als één van de allerlaatsten het feestje van mijn muzikale broer verlaten had en door de slapende straten van Leuven naar huis stapte, realiseerde ik mij hoe helder van geest ik nog was, perfect balancerend op de ingehouden adem van de stad.
Het was kwart voor vijf, een uur voor vrijbuiters. De uren tussen drie en vijf behoren niets of niemand toe. Niet de nacht, niet de dag, niemand niet.
Een laatste metgezel, die nog even mijn kant op moest, praatte honderduit over zijn grootse plannen. Ik luisterde met een half oor en probeerde ondertussen de film van de afgelopen twee weken terug af te spelen.
Wat er ook gebeurde, welke stomme plotwendingen het leven nog voor ons in petto had, dit alles moest ik tot in de kleinste details blijven onthouden. Alles alles.
1 opmerking:
Ja je hebt gelijk, onthouden, die perfecte momenten. prachtig, als alles zo opeens in zijn plooi lijkt te vallen.
Een reactie posten