Ten behoeve van de lezers die net als ik moeite hebben met het in de praktijk brengen van plannen ga ik kort de methode toelichten die ik onbewust ontwikkeld schijn te hebben. Let wel: het gaat hier slechts om een hulpmiddel, geen normatief apparaat. In navolging van Langeveld wil ik jullie immers tot zelfverantwoordelijke zelfbepaling opvoeden. Er zijn twee zaken die men kan doen:
A. Het plan in stappen onderverdelen. Zo bouw je de theoretische mogelijkheid in om er na elke stap mee te kappen, waardoor je elke stap veel sneller kunt zetten. "Laat ik eerst dat maar eens doen, voor de rest zien we dan nog wel." Zo schuif je langzaam maar zeker op richting doel.
B. Zorgen dat je niet terug kan. Dat is natuurlijk de ideale situatie: een stap zetten die je voor een voldongen feit plaatst. Als de twijfel later nog aan je kop komt zeuren om er toch maar mee op te houden, kan je enkel zeggen: sorry, no can do, amigo.
Vergelijk dat laatste met telefoneren. Ik haat telefoneren. Echt haten. Ze moesten Graham Bell - dat was hem toch? - aan zijn eigen telefoonsnoer opgehangen hebben toen hij met zijn duivelse toestel op de proppen kwam. Maar als een telefoontje dringend moet gebeuren, dan doe ik het volgende: (1) diep inademen, (2) snel het nummer typen, (3) "iiiiiiii, wat moet ik zeggen wat moet ik zeggen" denken en krampachtig de reflex tot inhaken onderdrukken, (4) het telefoontje op een volwassen manier afhandelen, (5) "dat heb ik knap gedaan" denken.
A. Het plan in stappen onderverdelen. Zo bouw je de theoretische mogelijkheid in om er na elke stap mee te kappen, waardoor je elke stap veel sneller kunt zetten. "Laat ik eerst dat maar eens doen, voor de rest zien we dan nog wel." Zo schuif je langzaam maar zeker op richting doel.
B. Zorgen dat je niet terug kan. Dat is natuurlijk de ideale situatie: een stap zetten die je voor een voldongen feit plaatst. Als de twijfel later nog aan je kop komt zeuren om er toch maar mee op te houden, kan je enkel zeggen: sorry, no can do, amigo.
Vergelijk dat laatste met telefoneren. Ik haat telefoneren. Echt haten. Ze moesten Graham Bell - dat was hem toch? - aan zijn eigen telefoonsnoer opgehangen hebben toen hij met zijn duivelse toestel op de proppen kwam. Maar als een telefoontje dringend moet gebeuren, dan doe ik het volgende: (1) diep inademen, (2) snel het nummer typen, (3) "iiiiiiii, wat moet ik zeggen wat moet ik zeggen" denken en krampachtig de reflex tot inhaken onderdrukken, (4) het telefoontje op een volwassen manier afhandelen, (5) "dat heb ik knap gedaan" denken.
3 opmerkingen:
Een ervaringsdeskundige aan het woord :)
Telefoneren is hier ook horror. Raar genoeg gaat het beter als je niet één, maar een lijstje mensen moet opbellen ...
De "no way back"-methode hanteer ik vooral bij het aanspreken van mensen. Zo verdoezel ik een intrinsieke verlegenheid die niemand gelooft wanneer ik ze ter sprake breng... :-) Blok ze nog, wij doen hetzelfde... x
God, dat heb ik ook.
Een reactie posten