donderdag 13 september 2007

Hoe het zit

'Kijk, het zit zo met jou...' begon hij. O nee, dacht ik, gaan we weer die kant op? Veel mensen schijnen de neiging te hebben om mij 'eens te gaan vertellen hoe het zit' en, bij uitbreiding, 'wat ik eigenlijk eens zou moeten doen'. Dat was mij pas echt goed beginnen op te vallen nadat Sofia mij er eens op gewezen had. En of dat niet vervelend was? Reken maar van yes. Beeld je maar eens in: je gedachten schieten al onophoudelijk alle kanten op, je rumineert dat het een lieve lust is, je bent kortom een beroepstwijfelaar. En dan komt de medemens nog eens in je hersenpan roeren. Terwijl je niemand nodig hebt om krankzinnig te worden. Je bent een grote jongen, dus ook dat kun je in je eentje. Moest je dan nog om levensadvies gevráágd hebben. Maar neen, je krijgt het meestal ongevraagd in je gezicht gesmeten. Zo toppie is hij soms niet, de medemens.

'Kijk...' zei hij. En ik keek naar hem en hoe zijn dunne lippen bewogen. En zijn woorden (geblaat zonder veel wol) gingen geleidelijk over in een zacht zoemen dat mij beter in de oren klonk. En iemand neuriede er wat bij in een achterkamertje van mijn hoofd. En in een andere kamer hoorde ik het geluid van brekend glas. En in nog een andere sliep één van de Meisjes die ooit een hoofdletter hadden gekregen. En er waren nog kamers, elk in een andere kleur geschilderd. Ik kende de namen van de kleuren niet, maar ze waren alvast niet grijs. En al die tijd voerde ik de handelingen uit die tot de modus 'begrijpend knikken' behoren. Je moet hem ook iets gunnen, de medemens.

Kijk, dacht ik, zorg eerst eens dat je minstens één passie in je leven hebt. En kom dan nog eens zeggen hoe het zit. Ik zal luisteren. Maar wacht niet tot ik veertig ben, want zo oud ben ik niet van plan te worden.

1 opmerking:

Dries zei

Mooi, goed geschreven, en om er maar een klotewoord tegenaan te gooien: o zo herkenbaar. (Soms zijn klotewoorden de enige die voorhanden zijn.) Ik heb de kamer in mijn hoofd waar mijn hoofdlettermeisjes in een stapelbed liggen te snoezen gisteren nog herschilderd in een kleur die ik evenmin kende. Goed dat er nog onbekende kleuren bestaan om meisjes te eren, wanneer de woorden het even laten afweten.