Je kan het meestal netjes wegduwen, maar het duikt met steeds kortere tussenpauzes op: de vage indruk dat je als mid-twintiger achterop aan het raken bent. Dat leeftijdsgenoten nu nog wel ergens in je buurt hangen, maar dat er links en rechts al scheuren ontstaan. En ze worden groter, die scheuren. En talrijker. En definitiever. Het enige probleem is dat je niet weet aan welke kant de lafaards staan. Als je dat wel wist, dan kon je misschien alsnog de sprong wagen. Waar die indruk vandaan komt? Geen idee. Of ze terecht is? Nog minder een idee. Wegduwen? Bwa...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
zo herkenbaar...
kben 26 en volgende week hopelijk afgestudeerd. kmag terug thuis gaan wonen en eindelijk mijn eerste job gaan zoeken. en dat terwijl andere vriendinnen al samenwonen, getrouwd zijn en aan kinderen beginnen.
ik zal nogal mijn best moeten doen om bij te benen. ;)
En toch... Misschien is trager wel beter. Misschien is je hart volgen wel beter dan je vrienden volgen.
Ik vind het jammer dat mensen die hun zin doen het gevoel moeten krijgen dat ze achter zijn en moeten bijbenen. Op geluk plakt geen leeftijd denk ik. Op liefde ook niet. En kinderen tjah daarvoor heb je als zesentwintigjarige bijna nog eens zoveel tijd ;-).
Herkenbaar, zoals beate al zei.
niet laten scheuren, dan moet er niet gesprongen worden. het punt is dat vriendschappen nu pas op de proef worden gesteld en we moeten bepalen wie ons wat waard is.
ik heb een huis nu (toch bijna) en dat lijkt heel wat, maar ik zou niet kunnen zeggen of ik zo significant vooruit of achteruit ga. de weg is mooi op dit moment en dat telt.
@beate: ik weet eigenlijk niet of er iets moet bijgebeend worden
@Cé: het is niet zozeer een kwestie van "trager", maar eerder van "anders", denk ik. Andere dingen op de eerste plaats stellen. Ach, I don't know.
Een reactie posten