De lezer kan terecht opmerken dat het in mijn stukjes ook niet áltijd over de treurnis des levens dient te gaan. Ik hoor je, lezer. (Zeker als je een charmante jongedame bent en daar bovenop gekke gezichtjes trekt als je niest.) Dus zal ik eens konde doen van iets uit de politiek, ook wel de "polletiek" geheten.
Ik zag onlangs Patrick Janssens op de televisie. U moet weten dat ik, voor zover ik weet, de enige sossenstemmer ben die niet meteen een krachtig "Zingt Jubilate" wil aanheffen bij het zien van dat heerschap. Er is zelfs bijna sprake van aversie. De redenen daarvoor zal ik desgewenst later nog eens toelichten.
Soit, Patrick Janssens bevond zich in een protserig ingerichte ruimte van waaruit hij mij met zijn marketingsmoel recht in de ogen keek. Wat kregen we nou? Vervolgens verontschuldigde hij zich met uitgestreken gezicht voor de houding van het Antwerpse stadsbestuur tegenover de joden tijdens de Tweede Wereldoorlog.
"Ha!" riep ik tegen mijn televisietoestel. "Gij totentrekker! Daar zit toch geen enkele weldenkende jood nog op te wachten?" Ik moest het schelden tegen mijn televisietoestel wat afbouwen, besefte ik eensklaps. Daarom voegde ik er nog slechts in gedachten aan toe dat de "burgermeester van alle Antwerpenaren" vast weer één of ander clever marktonderzoekje had laten uitvoeren naar nieuwe strategieën om het Vlaams Belang aan te pakken.
Later knikte ik dan ook instemmend toen Bart De Wever verklaarde dat het nogal gratuit is om je 65 jaar na datum voor iets te excuseren en dat de uitspraken vooral bedoeld waren om het Vlaams Belang te bestrijden. De man mocht dan al mijn politieke voorkeur niet wegdragen, hij had tenminste een klare kijk op de zaken. Nog later viel ik bijna van mijn stoel toen ik hoorde dat hij gedwongen werd om zich te excuseren.
Excuseren? Voor je klare kijk op de zaken? Het is een gekke wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten