Alleman moet mee in de vaart der volkeren, dat staat buiten kijf. Daarom onderwijs ik af en toe Nederlands aan Waaltjes. Zo ook afgelopen week. Om volgende anekdote te kunnen kaderen moeten jullie weten dat de deelnemende francofoontjes vooral uit hogere, vaak adellijke kringen komen. Mensen met drie achternamen en evenveel badkamers. Eén kereltje mocht bijvoorbeeld "tante" zeggen tegen de vrouw van onze toekomstige vorst. Niet dat ik van zoiets omver val, maar ik geef het u maar mee in het kader van het kunnen kaderen.
Op het einde van een les waarin ik mijn leerlingen onder andere een liedje had laten horen met behulp van een iPod en twee luidsprekers, keek één van hen nieuwsgierig naar mijn mp3-speler. Gadgets interesseren mij doorgaans niet en "mee zijn" nog minder, maar met dat witte doosje was ik toch wel heel erg blij. Je volledige muziekcollectie altijd binnen handbereik! Dat zoiets tegenwoordig al kon! De techniek stond toch voor niks meer! Ja, soms deed het mij zelfs even geloven dat het alsnog goed zou komen met de wereld. De jongen vroeg of hij het apparaatje even van dichterbij mocht bekijken, en omdat ik steeds vaker een vriendelijk mens poog te zijn, zei ik van ja. "Die verwondering!" dacht ik bij mijzelf. "Hoe schoon!" Onderzoekend liet hij de iPod door zijn vingers glijden, tot hij opeens ontgoocheld opkeek: "Ah, maar et ies maar één oud model, hein?"
(Hm, ben ik het of worden mijn anekdotes er ook niet bepaald sterker op?)
(Hm, ben ik het of worden mijn anekdotes er ook niet bepaald sterker op?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten