zijdelings

Of ik misschien een afkeer had gekregen van bloggen, vroeg jonkvrouwe Cé. Nog niet. Alleen tikt het leven ons soms op de schouder om te vragen of we nog eens komen meedoen. Bovendien wil ik eigenlijk muziek maken en vroeg of laat in uw platenkast geraken, beste lezer. En ik ben een man, dus ik kan effectief maar één ding tegelijk.

nieuw

Ik mag dan wel al post gehad hebben in mijn nieuwe stekje, ik woon er nog niet met volle overgave van lichaam en geest. Hoe ik dat weet? Door mijn neiging alles nog nieuw en op z'n plaats te houden. Ik verschuif de salontafel tien keer op en dag. Ik kan nog geen glas water drinken en het glas gewoon op tafel laten staan tot de volgende dag. Het moet terug naar de keuken, want daar horen glazen thuis. Schoenen mogen niet blijven slingeren maar moeten bij de andere schoenen in de nis. Het raam openen is op dit moment een nog veel te bewuste handeling. Laat ik het raam eens openen. Hop. Kijk, ik open het raam. Het raam van mijn nieuwe appartement. En ik doe het weer dicht. Open. Dicht. Vervolgens ga ik weg, maar bedenk dan dat ik het raam net wou openzetten. De muren zijn ook nog veel te wit en leeg. Er ontbreken nog posters, foto's en andere decoratieve rimram. Voorlopig ontbreekt de wil om mij daarin te verdiepen. Vanmiddag had ik bezoek. Ik was even weg om een boodschap te gaan doen en toen ik terug kwam, was ze er al. Spijt dat ik had. Nu kon ik mijn eigen deurbel niet horen.

Een statement als een ander

Politiek is niet voor romantici.

De Waaltjes (2)

"U spreekt goed Frans," zei de man. Hij was de vader van één van mijn leerlingen en zelf afkomstig uit Vlaanderen. Het was de laatste dag van de cursus Nederlands en dus waren er ouders en rapporten. Hij had mij net naar het Frans horen overschakelen toen de moeder van een andere leerlinge wel erg verward begon kijken. "Tja," antwoordde ik, "het blijft de tweede landstaal, hé?" De man lachte groen: "Maar voor hoe lang nog?" Ik antwoordde dat het wel geen zo'n vaart zou lopen. Er waren ongetwijfeld betere momenten om uit te leggen dat België al lang niet meer bestaat.

Grote klasse

De Waaltjes

Alleman moet mee in de vaart der volkeren, dat staat buiten kijf. Daarom onderwijs ik af en toe Nederlands aan Waaltjes. Zo ook afgelopen week. Om volgende anekdote te kunnen kaderen moeten jullie weten dat de deelnemende francofoontjes vooral uit hogere, vaak adellijke kringen komen. Mensen met drie achternamen en evenveel badkamers. Eén kereltje mocht bijvoorbeeld "tante" zeggen tegen de vrouw van onze toekomstige vorst. Niet dat ik van zoiets omver val, maar ik geef het u maar mee in het kader van het kunnen kaderen.

Op het einde van een les waarin ik mijn leerlingen onder andere een liedje had laten horen met behulp van een iPod en twee luidsprekers, keek één van hen nieuwsgierig naar mijn mp3-speler. Gadgets interesseren mij doorgaans niet en "mee zijn" nog minder, maar met dat witte doosje was ik toch wel heel erg blij. Je volledige muziekcollectie altijd binnen handbereik! Dat zoiets tegenwoordig al kon! De techniek stond toch voor niks meer! Ja, soms deed het mij zelfs even geloven dat het alsnog goed zou komen met de wereld. De jongen vroeg of hij het apparaatje even van dichterbij mocht bekijken, en omdat ik steeds vaker een vriendelijk mens poog te zijn, zei ik van ja. "Die verwondering!" dacht ik bij mijzelf. "Hoe schoon!" Onderzoekend liet hij de iPod door zijn vingers glijden, tot hij opeens ontgoocheld opkeek: "Ah, maar et ies maar één oud model, hein?"

(Hm, ben ik het of worden mijn anekdotes er ook niet bepaald sterker op?)

In je hals

Uren die zich ongemerkt gaan strekken en dagen worden. Dichtbij liggen oksels te rusten. Er is wel iets, maar verder niets of niemand. Geen ander mens en het geeft niet eens, want andere mensen worden overschat. Wat dus precies de soort van gedachte is die ik daar niet meer zal hebben. Niet meer nooit niet meer. Maar het is wel zo, van die mensen of nee, toch niet of het maakt op het einde van de rit niet veel verschil. Als maar één keer enzovoort. Gewoon eens enzoverder. Niet moeilijk. Vanzelf. Vlekkeloos. Aan snelheid winnen en gaandeweg goed worden tot ze ons benijden. Ha. En dan, op een nacht, knip ik je haren af. Als van een moffenhoer. Eens zien wat er dan gebeurt.

Mea culpa

Schrijf nog eens wat? Jaha. Het is niet dat ik niet wil. Al enkele dagen op rij heb ik vergeefse pogingen ondernomen om deze blog aan te vullen. Maar ik zou niet weten over wat te schrijven. Echt niet. En dus zwijg ik liever. Alles beter dan te gaan "vertellen hoe mijn dag was". Juk!

Aan al die vervelende bloggers, inclusief mezelf: je privéleven interesseert anderen geen reet. Geen reet. Rrrrrrrrrreeet. Reet. Is dat spijtig? Zeer zeker. Maar het is nu eenmaal zo. Afwachten of Yves Leterme daar met zijn formateursnota "De kracht van mensen" iets aan zal veranderen. Go Yves!

Mooie liederen en dito videoclips daarentegen, dat gaat erin als zoete koek. Huppakee! En vergeet het niet, beste kijkbuiskinderen: "The more you change, the less you feel."

Bukowski buitenspel 2

Ik zou kunnen blijven citeren uit Factotum, al kan ik niet precies zeggen waarom volgende passage mij raakt:

Gertrude moved her body to the music, moved her head to the music, and looked into my eyes.
"You have a very strange face," she said. "You're not really ugly."
"Number four shipping clerk, working his way up."
"Have you ever been in love?"
"Love is for real people."
"You sound real."
"I dislike real people."
"You dislike them?"
"I hate them."
We drank some more, not saying much. It continued to snow. Gertrude turned her head and stared into the crowd of people.
(Charles Bukowski, Factotum)

Bukowski buitenspel

Bloggen met Bukowski onder de huid (want Factotum net uit), dat zou moeten resulteren in donkergroene tristesse. Zo niet dezer dagen. Mooi niet. Er waait een gunstige wind door mijn hersenkamers. Het gaat (een beetje) vooruit. Er komt (met mondjesmaat) schot in de zaak.
Twaalf stuks, mijn beste lezer! (Twaalf wát, blogger van mijn voeten?) Twaalf stuks, onder de loep genomen, geregistreerd en goedgekeurd door ouwe rotten in het vak. (Twaalf wa-hat?) Een mens zou voor minder tevreden zijn. De beklemming van Bukowski's boeken wordt er niet minder op, maar ik kan er net dat tikkeltje beter tegen:

When I got back to Los Angeles I found a cheap hotel just off Hoover Street and stayed in bed and drank. I drank for some time, three or four days. I couldn't get myself to read the want ads. The thought of sitting in front of a man behind a desk and telling him that I wanted the job, that I was qualified for a job, was too much for me. Frankly, I was horrified by life, at what a man had to do simply in order to eat, sleep, and keep himself clothed. So I stayed in bed and drank. When you drank the world was still out there, but for the moment it didn't have you by the throat.

(Charles Bukowski, Factotum)

Zo is het niet gegaan

(Ik kom stilaan tot het besef dat ik mijn eigen herinneringen niet kan vertrouwen.)