Soundtrack van de dag

on the back of a motor bike
with your arms outstretched
trying to take flight
leaving everything behind
but even at our swiftest speed
we couldn't break from the concrete
in the city where we still reside

Krassen

Waar zijn de weken dat ik als vakantiejob in een glasfabriek werkte? Ik stond aan de band en moest de hele dag autoruiten voor een lichtbak houden om te checken of er geen krassen in stonden. Was dat wel zo, dan vlogen ze onverbiddelijk bij het afval. En hoe je tureluurs werd van in dat felgroene licht te staren en hoe mijn ogen 's avonds brandden en mijn oogwit rood uitsloeg. Ik haalde daarnet mijn contactlenzen uit en zag in de spiegel hoe mijn ogen ook nu rood waren. Souvenir van de veel te korte nachten van afgelopen week. En ik wou dat ik een lichtbak had om mezelf voor te houden. Zodat ik eindelijk eens kon zien waar de krassen zaten.

(Ik ben zo fucking moe. Kom mij dan in slaap kussen, trut.)

Ijzer en wijn

Ik wou koffie zetten maar kreeg geen filter uit het pakje omdat mijn handen teveel trilden. Dat heb ik vaker en ik kan niet begrijpen hoe dat komt. Weinig slaap en zenuwen zijn wel twee factoren die zeker een rol spelen.

Weinig slaap was het niet. Als je om 11 uur opstaat, kan dat moeilijk. Alhoewel. Maar goed, weinig slaap was het dus niet.

Zenuwen waren het wel.

Gaat Oran trouwen? Nope. Heeft hij een sollicitatiegesprek voor de job van zijn leven? Nope. Hoorde hij een inbreker in de woonkamer en wou hij hem gunstig stemmen met een lekker kopje koffie? Niets van dat alles. Hij gaat vanavond naar een concert. Gewoon.

Absoluut een stompzinnige reden om zenuwachtig te zijn en ik schaam mij er ook voor. Op zo'n momenten wil ik normaal zijn. En uitsluitend zenuwachtig worden voor de Grote Dingen Des Levens. En niet zenuwachtig worden omdat ik vanavond gewoon maar een muzikale held aan het werk ga zien en ik vanuit de grond van mijn hart hoop dat hij niet gaat sucken. Want dat doen helden tijdens optredens wel eens.

Anyway, vandaag (en vaak) is mijn lievelingslied "The sea and the rhythm" van Iron & Wine. Een tekst die zowel poëtisch-dromerig als oedipaal-ranzig is. De altijd zalvende en hypnotiserende stem van Sam Beam. En twee solo's op banjo die telkens opnieuw diepe krassen in je ziel kerven.

Ik zou eigenlijk liever hebben dat ze dat lied vanavond niet spelen.

Noodkreet

Tussen de gang van de schoonmaakproducten en die van de deegwaren werd ik uit mijn dagdromen opgeschrikt toen een schriel kinderstemmetje opeens "heeeeeeelp!" schreeuwde. Als rechtgeaarde held keek ik vliegensvlug om mij heen. Was daar iemand in nood? Moest Oran het onrecht andermaal bestrijden? Even verderop zag ik een klein meisje van pakweg anderhalf jaar rechtop in een winkelkar staan. De uk merkte dat ik keek en grijnsde breeduit. Met een grote smile riep ze daarna ten tweden male luidkeels om hulp, onderwijl lief glimlachend. "Zeg zus, het is goed hé!" klonk uit een naburige rayon de kwade stem van haar moeder. (Grijns. Sommige kinders zijn hilarische krengen.)

Een statement als een ander

Mopperen is voor mietjes.

Ook dat nog

mijzelf shit
voelen is twee
keer verliezen
want ik ga er niet eens
beter door
schrijven
ik gebruik alleen veel
meer enjambementen met
het oog op goedkoop
effectbejag

Nooduitgang

"Proficiat!" zei een collega nadat ik haar verteld had dat mijn contract weer verlengd was. "We gaan je hier houden hoor!" grapte ze. "Je geraakt hier nooit meer weg!" Ik glimlachte schaapachtig en veinsde dat ik mijn aandacht terug op het mededelingenbord focuste. In werkelijkheid probeerde ik mij koortsachtig te herinneren waar de dichtstbijzijnde nooduitgang was.