zaterdagnacht en het lelijke kind belgië is net jarig geweest. daar dronken we op, alle redenen zijn goed. later vond ik mijn uitgeschopte sandalen even niet meer terug (ik ben goed in kwijtspelen) maar ze lagen gewoon onder de zetel. verschoning, ik bedoel natuurlijk zitbank. (ga toch wandelen, stelletje taalpuristen. zitbank, hoe komt een mens erop? niemand gebruikt dat woord. niemand. en de taal is nog altijd van de taalgebruiker.)
er moet dringend nog eens iets gebeuren. eender wat. leven in de brouwerij. poppen aan het dansen. juli is begot al bijna verschwunden, slaat de schrik me om het hart. nu niet gaan krijsen, niet op dit uur. zat er weer teveel existentiële angst in de wijn? dat stond niet op de doos.
2 opmerkingen:
de angst dat je morgen wakker wordt
en je ineens oud blijkt te zijn en je
je leven versprutst hebt aan veel te veel
nietsdoen
terwijl de wereld gewoon aan je voeten ligt...
ik word er stapelgek van
(en ben blij te horen dat ik niet alleen ben ;-))
Of zoals de geniale Nona Mez het zingt:
Tell me, can you sleep at night
knowing that one day it might
hit you that you spend your life waiting
Een reactie posten