Ze trippelt de trappen af en verdwijnt achter de hoek. Ik blijf nog even in de deuropening van mijn appartement staan luisteren naar haar voetstappen. Ze gaat naar huis. Jaja. Dat moet af en toe. Dan doe ik wel een beetje rusteloos. Niet zo erg. Moet kunnen.
Ze komt deze zomer bij mij wonen, wist u dat? Of ik bij haar. Of eigenlijk verhuizen wij allebei naar elders. En het is de bedoeling dat we elkaar elders dagelijks tegenkomen. In een handvol kamers. Als u begrijpt wat ik bedoel.
Samenwonen, voila, het grote woord is eruit. Jaja. Maar maakt u zich geen zorgen, ik ben voorbereid! Ik weet wat dat betekent! Van horen zeggen toch. Om te beginnen zal er een explosie zijn van het aantal potjes in de badkamer. Drie kleerkasten en niks om aan te doen. De wc-bril naar beneden. Een vuilbakje in het toilet. De afwas niet meer laten staan tot er nieuw leven op ontstaat. Zij die vraagt om in godsnaam 'die zaag van een Bob Dylan' af te zetten. En ik dan: 'Dat is toevallig wel één van de belangrijkste songwriters ooit hé!' Waarop zij weer: 'Tuurlijk, zoetje, maar het is een zaag.'
Ik hoor beneden de buitendeur dichtslaan. Ze gaat naar huis. Mis haar al een beetje. Niet zo erg. Moet kunnen. Ze komt deze zomer toch bij mij wonen.
1 opmerking:
Zalig! Proficat.
Ik had trouwens bijna exact hetzelfde gesprek had met mijn broeder enkele weken terug. (Hij was uw lief in dat gesprek. Mijn broer was uw lief. Haha.)
Ik heb hem wat cd's in zijn handen geduwd en gezegd dat hij eens écht moet luisteren. Ik denk dat hij een beetje aan het plooien is...
Maar den Bob kan serieus zagen, dat is een feit.
Een reactie posten