maar vrijdag
in het driedimensionele
veeg ik het haar
uit jouw gezicht

Grunberg lezen

'Hij dacht weer aan zijn vrouw. Goed, ze moest wel eens even worden opgesloten in een opberghok, dat was niet wat men zich als eerste bij een huwelijk voorstelde, een vrouw in een hok, het was in ieder geval niet wat hij zich erbij had voorgesteld, maar dat deed hij om haar tegen zichzelf te beschermen. Zijn huwelijk was in orde. Het was een goed huwelijk, zeker nadat hij het zwembad had laten aanleggen.' (Uit: Onze Oom, Arnon Grunberg)

Zeker nadat hij het zwembad had laten aanleggen.

Mooi liedje

Weltschmerz

'De Weltschmerz is er wel een beetje uit hé?' zei een vriendin onlangs. Tja.

Soezen

Ze ligt opgekruld te soezen op mijn zitbank. Kont tegen mijn dijbeen. Haar cd van Counting Crows staat op. Af en toe schopt ze in haar slaap zachtjes tegen mijn schenen. Adam Duritz zingt over 'the time when kindness falls like rain'.
Ik heb het al gezegd en ik blijf het herhalen: mensen zijn van glas. En ze kunnen mij momenteel met borstel en vuilblik bij elkaar vegen.

Leaves (Lloyd Schwartz)

1

Every October it becomes important, no, necessary
to see the leaves turning, to be surrounded
by leaves turning; it's not just the symbolism,
to confront in the death of the year your death,
one blazing farewell appearance, though the irony
isn't lost on you that nature is most seductive
when it's about to die, flaunting the dazzle of its
incipient exit, an ending that at least so far
the effects of human progress (pollution, acid rain)
have not yet frightened you enough to make you believe
is real; that is, you know this ending is a deception
because of course nature is always renewing itself—
the trees don't die, they just pretend,
go out in style, and return in style: a new style.


2

Is it deliberate how far they make you go
especially if you live in the city to get far
enough away from home to see not just trees
but only trees? The boring highways, roadsigns, high
speeds, 10-axle trucks passing you as if they were
in an even greater hurry than you to look at leaves:
so you drive in terror for literal hours and it looks
like rain, or snow, but it's probably just clouds
(too cloudy to see any color?) and you wonder,
given the poverty of your memory, which road had the
most color last year, but it doesn't matter since
you're probably too late anyway, or too early—
whichever road you take will be the wrong one
and you've probably come all this way for nothing.


3

You'll be driving along depressed when suddenly
a cloud will move and the sun will muscle through
and ignite the hills. It may not last. Probably
won't last. But for a moment the whole world
comes to. Wakes up. Proves it lives. It lives—
red, yellow, orange, brown, russet, ocher, vermilion,
gold. Flame and rust. Flame and rust, the permutations
of burning. You're on fire. Your eyes are on fire.
It won't last, you don't want it to last. You
can't stand any more. But you don't want it to stop.
It's what you've come for. It's what you'll
come back for. It won't stay with you, but you'll
remember that it felt like nothing else you've felt
or something you've felt that also didn't last.