Claus

Zopas sms'te een vriend die bij een krant werkt dat Hugo Claus - één van mijn lievelingsauteurs - overleden is. Deze toch al bizarre woensdag wordt er alleen maar vreemder door. Zwaar zijn mijn voeten, ijl mijn hoofd.

Groen of grijs

In mijn badkamerspiegel woont soms een bleke ongeschoren kop. Vooral op werkdagen. Meestal probeer ik zijn blik te ontwijken. Dat lukt doorgans goed, behalve op het moment dat ik mijn contactlenzen moet inbrengen. De bleke kop draagt er trouwens ook. En we hebben allebei groengrijze ogen, wat nochtans een rariteit is.

Dat laatste weet ik van mij juf van het derde leerjaar. Zij wou ons voor één of andere activiteit eens per oogkleur indelen. "Mensen hebben blauwe of bruine ogen," vertelde ze ons en daarna moesten wij via onze buur checken bij welke groep we moesten gaan zitten. Blauw of bruin, that was toen de question. De twee groepen begonnen langzaam te groeien, maar mijn buurjongen kon maar niet tot een besluit komen over mijn oogkleur. "En? Blauw of bruin?" vroeg ik ongeduldig. "Weet niet. Groen eigenlijk. Of grijs. Weet niet."

De juf kwam zich ermee bemoeien, maar wist het ook niet. "Ach, ga gewoon bij de blauwe groep zitten," zei ze lichtjes geërgerd. "Het is nu ook weer niet zo belangrijk." Wat een trut! Sommige vrouwen schijnen het nochtans mooi te vinden. Anderen dan weer niet. Zo is het leven.

Biecht

Goede vrienden,

Ik richt mij per uitzondering eens direct tot jullie, want er moet mij iets van het hart. Sta mij toe mijzelf te excuseren, maar vraag liever niet waarom. Want hoe legt men dat uit? Het ligt nu eenmaal in mijn aard, excuses aanbieden. Wellicht als afkoopsom voor jullie vriendschap. Want als ik vrij mag citeren uit het toneelstuk dat ik laatst zag: zet u, ge zijt welgekomen, er is eten en er is drinken, ik zal naar u luisteren en voor u zorgen, maar weet heel goed: aan mij zult ge niet veel plezier beleven.

Zoiets zal het zijn. Plezier besteed ik beter uit. En of je het nu graag hoort of niet, in feite ben ik niet veel meer dan een klootzak met wat gevoel voor poëzie. Misschien nog een beetje muziek en daarop wat slordig gerangschikte woorden. Moppen tappen kan ik alleen ten koste van anderen. Dansen doe ik niet. Ik ben niet iemand waarmee je kunt uitpakken bij je andere vrienden, iemand die statusverhogend werkt. Integendeel, je zult je voor mijn aanwezigheid moeten verantwoorden. Ik ben jamaaralsjehemkent. Verder ben ik ook een verschrikkelijke leugenaar en huichelaar. Ik wend bijvoorbeeld vaak voor dat ik naar je luister, terwijl dat niet zo is. Dat doe ik omdat ik dat als mijn plicht beschouw en zeker ook omdat ik je een warm hart toedraag, maar niet om je woorden te horen. Mijn god, wat kunnen die woorden mij schelen? De klank van jullie stemmen, ja, of de eigenaardige schoonheid van jullie gebaren, dat zegt mij iets. Mijn aanhef hier was trouwens al een leugen, want ik noemde jullie "goede vrienden" terwijl jullie in wezen slechte vrienden zijn. Dat verwijt ik jullie geenszins, want ik ben het die van jullie slechte vrienden maakt. Ik verteer goede vrienden niet goed. En zo zou ik nog uren kunnen doorgaan met het opsommen van redenen voor excuses, maar de moed en de tijd ontbreekt mij. (Weer een leugen, want als ik van iets genoeg heb, dan is het tijd.)

Maar als dat allemaal niet geeft, dan zijt ge welgekomen. Pakt een stoel en zet u. Er is eten en er is drinken, ik zal voor u zorgen en naar u luisteren.

Zeer genegen,

Vliegtuig

Het is ijskoud met de ramen open om half 12 's nachts, maar kamers moeten nu eenmaal gelucht worden. Behalve het scherm van mijn laptop is het ook donker. Buiten vliegt een vliegtuig over en dat kan je zien doordat er kerstlichtjes aanhangen die twinkelen. De deur is al op slot, maar misschien moet ik ze ook nog barricaderen om de symboliek buiten te houden.

Opbeurende gedacht #1

Je hoeft je deur maar uit te komen of je struikelt over de verloren zielen. Ik wil ze allemaal omhelzen en warm wrijven. Al was het maar omdat we, eerder dan we denken, in potgrond zullen veranderen.