Spijtig

Minstens 3 tekenen kreeg ik gisteren toebedeeld. Eind november kan dat tellen. Spijtig dat er nog steeds geen opperwezen bestond. Was dat wel het geval, dan hoopte ik dat het een vrouw was. Die zou de boel wel eens opkuisen! In figuurlijke zin dan. Gecombineerd met een carrière.

What's happening in Belgium?

Het moest er ooit van komen. Oran gaat in de gauwte de aanslepende regeringscrisis oplossen. En dat allemaal omdat ik vandaag ziek thuis zit. Een mens moet iets doen om de fluimen even te vergeten.

Nou. Nu heb ik na het typen van die eerste alinea vijf minuten zitten nadenken en ik weet nog altijd niet hoe ik mijn allesverklarende uitleg over België moet aanvatten. Het is soms lastig om een visionair te zijn. Zeker als je een keelontsteking hebt.

Laat ik dan iets anders vertellen. Ik passeerde verleden week toevallig langs mijn oude kot (voor wie het een beetje bijhoudt: ik ben deze zomer verhuisd naar een hip appartementje) en ik zag dat er op mijn vroegere bel een andere naam hing. De klootzakken. Zo snel gaat dat dus. Na amper, euh, vijf maanden! C'est scandaleux, ça!

Tiens, ik ga er zelfs Frans door praten. En dat terwijl ik ziek thuis zit in plaats van te werken. Doemt hier het stereotype van de Luie Waal op?

(Vergis u niet, ik zie de Walen graag.)

Tim Hardin - How can we hang on to a dream

Niet naar luisteren als de donkere dagen je al zwaar te pakken hebben.

Gewoon een warmer jaar

tussen de regels klink je zo moe en zo op zoek. je verhalen vertonen scheurtjes. de doos met metaforen raakt stilaan leeg. daardoor kunnen we af en toe al eens een kijkje nemen in je hoofd. maar dat maakt ons niet veel wijzer. je zal je overbodig voelen. klein en broos. denken dat de dingen ook zonder jou wel bestaan. dat je geen verschil maakt. terwijl alles wat je nodig hebt gewoon een warmer jaar is. echt waar.

van tafel

De afwas zou ik wel doen als ik geen propere borden meer overhad. Het nieuwe journaalmannetje zei 'in Vrankrijk'. Woonden daar de Vransen?

aan tafel

Eentonig stonden de worteltjes te pruttelen op het fornuis. "Aan tafel!" riep ik tegen mijzelf. Soms was ik een echte grapjurk. De verwarming sloeg aan en ik rilde.

rood licht

Mijn handen kleefden als twee bevroren ijsklompjes aan het stuur van mijn fiets. Die eerste zin was van een waarlijk bedroevend niveau, dacht ik, hoewel ik hem toen nog moest gaan schrijven. Bevroren ijsklompjes? Ja doeg! Nog een paar dergelijke gevallen van taalovertolligheid en ik kon evengoed weer achttien worden en denken dat ik een dichter was.

Maar desondanks was het zeven uur 's morgens en heel erg koud en mijn handen figureerden in een liedje van Spinvis: de ochtenden zijn wit en koud en hoe je ook je stuur vasthoudt, de wind komt door je handschoenen heen, je vingers zijn versteend. Zo was het maar net.

Er was een bord dat "stop" zei en ik stopte.

Er was een rood licht en ik stopte opnieuw, hoewel er geen kat op straat was. Combinatie van burgerplicht en autisme.

Er was een tweede rood licht dat groen werd, maar ik bleef staan. Want vaak was dat het enige wat je nog kon doen: blijven staan. De trappers lossen.

Meisje van het noorden

If you're travelin' to the north country fair
Where the winds hit heavy on the borderline
Remember me to one who lives there
She once was a true love of mine

If you go when the snowflakes fall
When the wind is freezin' and Summer ends
See for me if she wears a coat so warm
To keep her from the howlin' winds

See for me that her hair is hangin' long
It curls and falls all down her breast
See for me that her hair's hangin' long
That's the way I remember her best

Many times I thought about her
Many nights I pray
In the darkness of my night
In the brightness of my day