Het is intussen bijna twee maanden geleden dat ik op deze blog nog eens het gras ben komen afrijden. Je mag dus wel stellen dat ik de boel een beetje heb laten verslonzen. So be it. (Ja, net als alle cool kids on the block gebruik ik achteloos Engelse zinnetjes.) Wellicht komt de tijd dat ik verschillende keren per week blogde nooit meer terug. En toch waren er genoeg zaken waarover ik had kunnen schrijven.
Ik had kunnen schrijven over mijn 3 maanden oude wagen die gestolen en teruggevonden werd, de dag voor ik een nieuwe ging kopen, klaar om ingescheept te worden naar Nigeria.
Ik had kunnen schrijven over mijn lievelingsgitaar, die in de koffer van die wagen zat. Niet teruggevonden. En hoeveel zeer dat doet aan mijn muzikantenhart.
Ik had kunnen schrijven over een fijn optreden met een geleende gitaar en over de cd die (te) langzaam vorm krijgt en hoe mijn geduld daarbij op de proef gesteld wordt.
Ik had kunnen schrijven over het meisje in huis. Over haar potjes in de badkamer.
Ach. Het leven slorpt mij teveel op. Fuck het schrijven, leve het leven.
Ik had kunnen schrijven over mijn 3 maanden oude wagen die gestolen en teruggevonden werd, de dag voor ik een nieuwe ging kopen, klaar om ingescheept te worden naar Nigeria.
Ik had kunnen schrijven over mijn lievelingsgitaar, die in de koffer van die wagen zat. Niet teruggevonden. En hoeveel zeer dat doet aan mijn muzikantenhart.
Ik had kunnen schrijven over een fijn optreden met een geleende gitaar en over de cd die (te) langzaam vorm krijgt en hoe mijn geduld daarbij op de proef gesteld wordt.
Ik had kunnen schrijven over het meisje in huis. Over haar potjes in de badkamer.
Ach. Het leven slorpt mij teveel op. Fuck het schrijven, leve het leven.
