Geen "game" zo "wicked" als de liefde, daar zullen we het wel allemaal over eens zijn. En daar moeten dan natuurlijk door en door treurige liedjes over geschreven worden, zoals deze Wicked game van Chris Isaak. Maar laten we het eens over een ander "Wicked game" hebben, namelijk basketbal! Eergisteren ben ik met MW naar de wedstrijd BGL-Bree gaan kijken. Voor de mensen die net als ik leek zijn op het gebied van basket: BGL staat voor Basket Groot Leuven, Bree staat voor Clijsters-city. Vorig jaar speelde Bree verrassend kampioen en dit jaar staan ze tweede. Eén van de topploegen dus. BGL is, zoals dat heet, een middenmoter.
MW was de geknipte persoon om mij in de geheimen van het spelletje in te wijden, aangezien hij zelf geen onverdienstelijk speler is. Helaas, intriges, jaloezie en ongelukkige blessures nekten hem in zijn race naar onsterfelijke NBA-roem. Momenteel vertoont hij zijn kunstjes in lagere regionen, alwaar hij in slecht onderhouden zalen moet trainen en met een meewarige blik luistert naar de strategische plannetjes van zijn coach. Soms, na het douchen, gebeurt het dat hij in de kantine, boven een lauwe pint, verhalen over vroeger opdist. En dan verschijnt in zijn ogen weer die gloed van de grote dagen. Of zoiets. Hij was dus de geknipte persoon om enzovoorts...
Vooraf had MW me verzekerd dat hij me alle regels met handen en voeten zou uitleggen, en dat tot vervelens toe. Toch was ik er niet gerust in. 3-, 4- en 24-secondenregels? Money time? Foutenlast? Tuurlijk, MW, tuurlijk. Het enige wat mij is bijgebleven uit de lessen basketbal in de middelbare school is het fantastische woord "pivoteren". Dat, beste mensen, is trouwens géén agrarische activiteit, zoals de woordklank doet vermoeden. Trust me, ik ben van West-Vlaanderen, dus qua agrarische activiteiten heb ik van niemand lessen te krijgen. Soit, uiteindelijk bleek het met die spelregels enorm mee te vallen.
De match zelf was rrrrazend spannend en werd pas beslist in een bloedstollend laatste kwart. "Money time!" zei ik met de nodige sérieux tegen MW, die zo mogelijk nog ernstiger terugkeek en knikte. Wij begrepen elkander. Ik voelde dat hij fier was op mij en ik kon hem geen ongelijk geven. Uiteindelijk haalde BGL het met enkele punten voorsprong. Voor Bree zou het een lange terugreis worden.
Tot slot nog een randopmerking: tijdens een basketwedstrijd spoort de speaker de toeschouwers aan om "defense" te scanderen. Ik had betaald, dus deed ik mee, maar ik vond het een tikkeltje bevreemdend. Waarom niet eerder "attack" roepen? Of zoals elke normale mens: "Arbiter, uw moeder is een hoer"? Misschien omdat er in het basket drie arbiters zijn? Wij zullen het nooit weten.
